Οι έκπτωτοι άγγελοι έχουν από τη φύση τους πολύ μεγάλη δύναμη, η οποία ποικίλλει, φυσικά, ανάλογα με την τάξη τους. Ωστόσο, από τον καιρό της πτώση τους, αυτή η δύναμη έχει χαλιναγωγηθεί από τον Θεό, και μπορούν να κάνουν κακό μόνο στο βαθμό που ο Θεός το επιτρέπει. «...Πιστὸς δὲ ὁ Θεός, ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε…», (Α’ Κορ. 10.13). Το βλέπουμε αυτό, για παράδειγμα, στην ιστορία του Ιώβ: «Τότε εἶπεν ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· ἰδοὺ πάντα, ὅσα ἐστὶν αὐτῷ, δίδωμι ἐν τῇ χειρί σου, ἀλλ᾿ αὐτοῦ μὴ ἅψῃ», (Ιώβ 1.12). Λίγο καιρό αργότερα, όταν ο Ιώβ είχε περισσότερη εμπειρία και δύναμη, ο Θεός επέτρεψε έναν άλλο, ισχυρότερο αγώνα: «...Εἶπε δὲ ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· ἰδοὺ παραδίδωμί σοι αὐτόν, μόνον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ διαφύλαξον», (Ιώβ 2.6). Επομένως, οι έκπτωτοι άγγελοι μας υποβάλλουν σε πειρασμό σύμφωνα με το τί τους επιτρέπει ο Κύριος, ώστε να πολεμάμε αυτό τον εχθρό της ανθρωπίνου είδους ως ίσος προς ίσον, και με τη χάρη του Θεού, μπορούμε πάντα να νικήσουμε.
«Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε σε αυτά τα λόγια του Κυρίου, τη σοφή θεϊκή νομή της καλοσύνης Του, με τί τρόπο επιτρέπει στον δαίμονα να ενεργήσει και πότε τον εμποδίζει, πότε του αφήνει το χαλινάρι και πότε το τραβάει. Υπάρχουν πράγματα, για τα οποία επιτρέπει στον δαίμονα να πειράξει τον Ιώβ. Υπάρχουν πράγματα που του επιτρέπει να του προκαλέσει, αλλά υπάρχουν και άλλα, για τα οποία του απαγορεύει να τον αγγίξει», Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, (τόμος 1, κεφάλαιο 2).
«H βούληση του αποστάτη αγγέλου είναι εξολοκλήρου σκοτεινή και διεφθαρμένη. Ωστόσο, ο Θεός ξέρει να την διαχειριστεί με τέτοια θαυμαστή πρόνοια που οι προσπάθειες που καταβάλλει εναντίον των εκλεκτών του θα τους είναι χρήσιμες εν τέλει, εξαγνίζοντάς τους από τους πειρασμούς, στους οποίους υποβάλλονται», Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, (τόμος 1, κεφάλαιο 13).
Παρά ταύτα, κατ' εξαίρεση, ο Πονηρός μπορεί να υπερβεί τα όρια που του έχουν επιβληθεί, χωρίς τη θεία άδεια, αλλά με την ανοχή του Κυρίου. Ο Κύριος βλέπει πιο μακριά από τους δαίμονες, οι οποίοι βλέπουν μόνο το άμεσο συμφέρον, ενώ ο Θεός ξέρει ότι ακόμα και μια πτώση μπορεί να είναι επωφελής για εμάς. Αν ο διάβολος υπερβεί τα όρια και δείξει ότι είναι πιο δυνατός από ό,τι του έχει επιτραπεί, και στη συνέχεια, εμείς, παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας, υποκύψουμε στην πτώση λίγο ή πολύ, αυτό μας ταπεινώνει σε μεγαλύτερο βαθμό. Ωστόσο, αυτή η ταπείνωση είναι πιο συμφέρουσα για εμάς από την πτώση, που προφανώς είναι σοβαρή στα μάτια μας, αλλά τελικά δεν αποτελεί αμάρτημα, επειδή ο διάβολος αγωνίστηκε παρανόμως.
Παραθέτω ένα παράδειγμα από τα παλιά κείμενα:
Ένας ερημίτης ήταν παρθένος, σχεδόν αγνοούσε την ύπαρξη των γυναικών και τον βασάνιζε ο δαίμονας της πορνείας. Ο αδελφός φλεγόταν από το πάθος, αλλά λόγω της άγνοιάς του, δεν γνώριζε το αντικείμενο της επιθυμίας του. Ο υπηρέτης του Θεού αγαπούσε μονάχα, χωρίς να ξέρει με τι ήταν ερωτευμένος. Μια μέρα ο δαίμονας του έδειξε έναν άντρα να συνουσιάζεται με μια γυναίκα, αλλά ο Θεός βλέποντας ότι η πονηρία του δαίμονα ξεπέρασε τα όρια, προστάτευσε τον αδελφό και κατέστειλε τον πειρασμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να βάλουμε όλες τις αμαρτίες μας σε αυτή την κατηγορία.
Μόνο ο Χριστός θα κρίνει τις αμαρτίες μας και γνωρίζει ποιες κάνουμε από αδυναμία, από κακές συνήθειες, ηθελημένα ή μη.
Στην ιστορία των πατέρων της ερήμου αναφέρεται ότι ο Σατανάς είπε κάποτε στο Θεό ότι αν δεν μπορεί να παρασύρει κάποιον στην πτώση κατά τη διάρκεια της ημέρας, το κάνει κατά τη διάρκεια του ύπνου. Ο Κύριος του απάντησε: «Όσο ένα έκτρωμα δεν κληρονομεί τον πατέρα του, ούτε και αυτό λογίζεται ως αμαρτία στους εκλεκτούς του».
Ακόμη και οι καλοί άγγελοι μπορούν μερικές φορές να ξεπεράσουν τα όρια, όπως φαίνεται σε μια άλλη ιστορία, όπου ένας άγγελος ζήτησε από έναν ιερομόναχο να προσευχηθεί γι 'αυτόν, επειδή ο Θεός τον είχε τιμωρήσει, διότι είχε επιβάλλει μια πολύ σκληρή τιμωρία σε αμαρτωλούς σαν εμένα.
«Ακόμα και ο άνθρωπος, όταν η χάρη του υπερφυσικού Αγίου Πνεύματος τον εμποτίζει με μια αφθονία ελέους, δεν μπορεί να μην αισθανθεί συμπόνια για όλα τα πλάσματα που έχουν υποστεί τον όλεθρο, ακόμη και αν αυτά είναι οι πιο αμείλικτοι εχθροί του ανθρωπίνου είδους, δηλαδή οι δαίμονες», (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, Πραγματεία περί Αγγέλων).
Για να παρηγορηθούμε λίγο: στην εποχή όπου ζούμε, μας έχουν δοθεί αδύναμα φτερά μας, καθώς πασχίζουμε με μεγάλη δυσκολία να διασχίσουμε τη θάλασσα αυτής της ζωής. Οι δαίμονες από την πλευρά τους είναι αδυσώπητα αποφασισμένοι να προκαλέσουν την πτώση μας γιατί γνωρίζουν ότι ο χρόνος τους είναι λίγος.
Αρχιμανδρίτης Κασσιανός
μετάφραση : Artemis Couroupaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου