Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Έλθετε προς εμέ όλοι


(Ματθαίος 11, 28 – 30)

28 Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. 29 άρατε τον ζυγό μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού ότι πράος είμαι και ταπεινός τη καρδία, και εύρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχές υμών.  30 ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν έστιν.

Σε ποιους απευθύνονται οι λόγοι του ευαγγελιστή? Σίγουρα σε όλα τα παιδιά του Αδάμ, εφόσον μετά την πτώση, κανένας δεν έχει καταφύγιο από τον πόνο, τις ταραχές  και από τις αμέτρητες λύπες. « με λύπας θέλεις γεννά τέκνα», και «εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου» (Γεν 3, 16 – 17)

Ο κύριος υμών Ιησούς Χριστός μας μιλάει για ελάφρυνση ή ανακούφιση παίρνοντας από επάνω μας αυτό τον ζυγό. Δεν αναφέρει ότι θα μας απελευθερώσει ολοκληρωτικά από τις λύπες, αλλά ότι θα μας ξελαφρώσει. Την ίδια στιγμή, μιλάει για πραότητα και ταπείνωση εφόσον (αυτές οι δυο αρετές) θα φέρουν την αλλαγή. Εφόσον η υπερηφάνεια και η σκληρότητα της καρδίας μας κάνουν την ζωή ανυπόφορη καθώς και τρέφουν τον εγωισμό μας αντιθέτως η αρετή μας φέρνει ανακούφιση και ευχαρίστηση. Πάντοτε και καθημερινά η ζωής μας γίνεται βιώσιμη, και εάν λυπηθούμε εξ αρχής, η Χάρις του Θεού μεγαλώνει εφόσον η θέλησης μας είναι εναρμονισμένη με την Θεϊκή θέληση.  

«Έλθετε προς εμέ όλοι», αυτό σημαίνει ότι εμείς πρέπει να κάνουμε τα βήματα προς τον Θεό και να αποδεχθούμε το φορτίο, το φορτίο το οποίο συνιστά την αποδοχή Του, τις επιθυμίες Του καθώς και την δική μας καθαρή θέληση. Αρχικά, αυτό μας φαίνεται δύσκολο, μαθαίνοντας όμως την πραότητα και την ταπείνωση (συμπεριλαμβανομένου και τις υπόλοιπες αρετές) η καρδιά μας θα βρει την ειρήνη από την οποία βγαίνει η πραγματική χαρά.

Επίσης, ‘ζυγός’ σημαίνει η υποταγή και η προσπάθεια αλλά επίσης, το κέρδος του αποτελέσματος. Επί τέλους, το φορτίο είμαστε εμείς, αρά ο καλός ποιμένας μας σηκώνει στους ώμους Του. « Ο άνθρωπος αναπνέει και ο Θεός κάνει τι δουλειά» λένε οι πατέρες. Είναι πάντα η Χάρις που μας  περιτριγυρίζει και ζητάει την συνεργασία μας. Η ολιγοπιστία μας, μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα πνιγούμε στην καταιγίδα, και παρόλο που το πιστεύουμε πάντα βρίσκουμε μια διέξοδο, και τίποτα δεν μας συμβαίνει σαν να μην υπήρχε αίσθηση, μια χρησιμότητα. Είναι το ‘τυχαίο’ που έκανε τον κόσμο καθώς και του άθεους αναίσθητους, αλλά για έναν άνθρωπο με πίστη, τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς την Θέληση του Θεού, εκτός από το αμάρτημα, το οποίο είναι συγκεκριμένα ένα τίποτα, ανυπαρξία, η καταστροφή.

Σε αυτούς τους δυο στίχους του ευαγγελιστή, όλα έχουν ειπωθεί: η πτώση, η σωτηρία από τον Χριστό και το σημάδι της ζωής μας – μια περίληψης του ευαγγελιστή για να λέγεται.

Αρχιμανδρίτης Κασσιανός


μετάφραση : Karidima Marianna



ΜΉΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΈΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΎ

  Οι Ισραηλίτες ζήτησαν έναν «Θεό που να περπατάει», καθώς τα άλλα έθνη είχαν θεούς από ξύλο και πέτρα. Εκείνοι, όμως, είπαν στον Ααρών: « (...