"Γι' αυτό σπάνια πηγαίνεις στις πόλεις και χαίρεσαι να μένεις στη
μοναξιά και στη σιωπή της υπαίθρου. Όχι επειδή προτιμάς την οκνηρία
από τη δουλειά, ούτε επειδή θέλεις να καταστείς άχρηστος στην υπηρεσία της
Εκκλησίας, αλλά το κάνεις για να αποφύγεις τις εκκλησιαστικές συνάξεις,
όπου επικρατεί σήμερα τόση σύγχυση και ταραχή, όπως σε εκείνες τις συνάξεις που
διαχειρίζονται τις υποθέσεις του αιώνα.
Έτσι προετοιμάζεσαι για να υπηρετήσεις μια μέρα την Εκκλησία στις
πιο σημαντικές της ανάγκες. Εφαρμόζεις μια πολύ σοφή
συμβουλή και αφοσιώνεσαι στη μελέτη των ιερών γραμμάτων, στη μοναξιά, η οποία είναι τόσο
φιλική σε αυτήν την ενασχόληση. Και σχηματίζεις τον Ιησού Χριστό
μέσα σου, και τον ενισχύεις εκεί μέρα με τη μέρα, ώστε, καθώς γίνεσαι πιο χρήσιμος
υπηρέτης και πιο σοφός κύριος, καθιστάς τον εαυτό σου πιο άξιο γι' αυτόν, στην
κατάσταση στην οποία σε έχει θέσει κατά την εντολή της Πρόνοιας.
… Και με αυτόν τον τρόπο μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν θα εισέλθεις
στην ιεροσύνη με ανθρώπινο τρόπο, αλλά με την αληθινή κλήση του
Θεού».
