Τρίτη 10 Απριλίου 2012

« Ὁ Θεός μας »

Kάθε φορά ποῦ ὁ Ἱερέας λέει τήν ἐκφώνησιν: «ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν...», ἡ φράση "ὁ Θεός ἡμῶν" μέ συγκινεῖ βαθιά. ∆έν πρόκειται γιά κάποιον Θεό ἀφηρημένο, φιλοσοφικό, ἀλλά γιά ἕναν Θεό πού βρίσκεται δίπλα μας, πού εἶναι ἄρρηκτα συν- δεδεμένος μέ ἐμᾶς. Εἶναι σάν τήν μητέρα πού λέει: «Τό παιδί μου», γιά τό ὁποῖο ἔχει ὑποφέρει καί ἔχει κλάψει.

Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὁ λεγόμενος ἄπιστος, εἶπε μόλις εἶδε τόν ἀναστημένο Κύριον : «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ἰωάν. κ ́ 28), ἐνῶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή εἶπε «ὅτι ἦραν τόν Κύριόν μου» (Ἰωάν. κ ́ 13). Κάθε φορά ἐκφράζεται αὐτός ὁ στενός σύνδεσμος τῆς ψυχῆς μέ τόν Θεόν.

νάμεσα στά ὀνόματα πού ἀποδίδουμε στόν Θεό, προτιμῶ τό "Χριστούλης", τό ὁποῖο δέν σχετίζεται καθόλου μέ τό «μικρός Ἰησοῦς». Ὁ «Χριστούλης» εἶναι πάντα ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος, γιά τόν Ὁποῖον αἰσθανόμαστε τρυφερότητα καί στοργή, ἐνῶ ἡ ἔκφραση "μικρός Ἰησοῦς" δηλώνει μονάχα συναισθηματισμό.

μικρός Ἰησοῦς εἶναι τό νήπιο πού βλέ- πουμε στίς θεῖες Εἰκόνες. Ἄλλο εἶναι γιά παράδειγμα ἕνας πίνακας θρησκευτικοῦ περιεχομένου τοῦ Ραφαήλ καί ἄλλο μιά Εἰκόνα βυζαντινή, ὅπως ἡ Παρθένος τοῦ Βλαδίμηρου. Ὁ πίνακας εἶναι "γήϊνος" καί συναισθηματικός, ἐνώ ἡ Εἰκόνα εἶναι γεμά- τη τρυφερότητα, ὅπου τό πάθος δέν ἔχει θέση. ∆έν εἶναι τυχαῖο πού αὐτή ἡ Εἰκόνα ὀνομάζεται «Παρθένος τῆς τρυφερότητος». Ὑπάρχουν καί ἄλλες εἰκόνες τῆς Παναγίας, οἱ ὁποῖες ἐκφράζουν ἄλλες περιπτώσεις (ἀλλά ποτέ συναισθηματισμό,ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ πάθος). Γιά παράδειγμά ἡ "Ὀδηγήτρια", πού μᾶς δείχνει τόν δρόμο. Ἡ "Χαρά ὅλων τῶν θλιβομένων", πού συγκινεῖ τίς σκληρές καρδιές, πού ἀπα- λύνει τούς πόνους ἤ ἀκόμη "Καταφύγιο τῶν ἁμαρτωλῶν".

έν εἶναι ἡ αὐστηρότητα, ἀλλά ἡ ἀτα- ραξία ἀπό τήν ὁποία ὁ συναισθηματισμός ἐξοργίζεται καί ἡ ὁποία γεμίζει ἀπό στοργή καί τρυφερότητα. Ὅταν βλέπουμε τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος παίρνει τά παιδιά στίς ἀγκάλες Του καί τά εὐλογεῖ, ἤ τόν Ἅγιο Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ἔκλεβε μπροστά στούς ἐπισκέπτες, ἀλλά δέν τό ἔκανε μπροστά στά παιδιά.

ἀέρας τῶν βουνῶν δέν εἶναι ἐπικίνδυ- νος, ἀλλά καθαρός. Εἶναι ἐπικίνδυνος γιά τόν ἄρρωστο. ἀλλά ὄχι γιά ἐκεῖνον πού εἶναι γεμάτος ὑγεία καί ζωή. Ὑπάρχει μιά σημαντική σκοπιά στήν πνευματικότητα τῆς Ἐκκλησίας: τό πνευματικό πένθος. Ὅταν φθάνουμε σέ αὐτό, τά δάκρυα τρέ- χουν ἀπό μόνα τους, καθώς προκαλοῦνται ἀπό τή Θεία Χάρη, μέ τήν Ὁποία γεμίζει ἡ συγκινημένη καρδιά μας.

Τό πένθος, βέβαια, φαίνεται νοσηρό γιά τόν ἁμαρτωλό, ἐνῶ γιά ἐκεῖνον πού νικᾶται ἀπό τά πάθη του εἶναι ἡ ἀνάσταση, διότι πέρασε ἀπό τόν Σταυρό, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ σέ αὐτήν. Καί ὁ Θεός δέν εἶναι πιά ἕνας Θεός ἐνώπιον Τόν Ὁποίο τρέμει, ἀλλά εἶναι ὁ Θεός γιά τόν Ὁποῖον θυσίασε τά πάντα κί μέ τόν Ὁποῖον βρίσκεται στήν αἰωνιότητα.

ΜΉΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΈΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΎ

  Οι Ισραηλίτες ζήτησαν έναν «Θεό που να περπατάει», καθώς τα άλλα έθνη είχαν θεούς από ξύλο και πέτρα. Εκείνοι, όμως, είπαν στον Ααρών: « (...