Αυτό που άλλοι έχουν γράψει εκτενώς και με λόγιο τρόπο, θα ήθελα, εγώ από την δικιά μου πλευρά, να το πω με απλό και σαφή τρόπο, ώστε να μπορεί ο καθένας να το καταλάβει.
Πρόκειται για το δόγμα της Άμωμης Σύλληψης, που επινόησαν από το μηδέν οι Λατίνοι «Καθολικοί» το 1854. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα, η Υπεραγία Θεοτόκος συνελήφθη από τους αγίους γονείς της Ιωακείμ και Άννα, χωρίς τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος.
Το προπατορικό αμάρτημα διαπράχθηκε από τους πρώτους γονείς μας στον παράδεισο και οι συνέπειές του μεταβιβάστηκαν στους απογόνους μας, αλλά όχι το ίδιο το αμάρτημα! Οι συνέπειες αυτές είναι η εξορία από τον παράδεισο, οι ασθένειες και ο θάνατος. Αφήνω ανοιχτό το ερώτημα αν η πείνα, η δίψα, η ανάγκη για ύπνο κ.λπ. θα ήταν μέρος αυτών, διότι μου είναι δύσκολο να διανοηθώ ότι αυτά δεν υπήρχαν στον παράδεισο.
Οι συνέπειες αυτές μεταδίδονται, σύμφωνα με την Παράδοση, μέσω του ζευγαρώματος των γονέων. Η παρθένος Μαρία, λοιπόν, συνελήφθη με φυσικό τρόπο και όχι όπως συνελήφθη ο Χριστός με υπερφυσικό τρόπο, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο Χριστός ήταν απαλλαγμένος από αυτές τις συνέπειες, όχι όμως και από τις σωματικές ανάγκες: πείνα, δίψα, έλλειψη ύπνου κ.λπ. όπως ξεκαθαρίζει πολλές φορές το Ευαγγέλιο.
Παρεμπιπτόντως: Το προπατορικό αμάρτημα δεν μπορεί να μεταδοθεί, όπως ισχυρίζονται οι Λατίνοι, αλλά μόνο οι συνέπειές του. Οι πρωτόπλαστοι δεν μπορούσαν να δώσουν στους απογόνους τους αυτό που είχαν χάσει: την ευδαιμονία του παραδείσου.
Η Θεοτόκος απελευθερώθηκε από αυτές τις συνέπειες τη στιγμή του Ευαγγελισμού, και όχι νωρίτερα, όταν το Άγιο Πνεύμα την σκέπασε με τη σκιά του.
Ας αφήσουμε στην άκρη τις ανοησίες των ορθολογιστών προτεσταντών που ισχυρίζονται ότι είχε και άλλα παιδιά από τον Άγιο Ιωσήφ, ότι επομένως δεν ήταν πλέον παρθένα και άλλες θεολογικές ανοησίες. Αν κάποιος το πιστέψει αυτό, αυτό θα σήμαινε ότι συνέλαβε από τον Άγιο Ιωσήφ ενώ ήταν ακόμα αρραβωνιασμένη και ανύπαντρη, άρα θα ήταν αμαρτωλή κ.λπ.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Καθολικοί ξεστρατίζουν προς τα δεξιά και οι Προτεστάντες προς τα αριστερά από το σωστό μονοπάτι που χάραξαν οι πατέρες μας.
Κατά τον Ευαγγελισμό, η Μητέρα του Θεού απελευθερώθηκε από την εξορία από τον παράδεισο, αλλά όχι από τον φυσικό θάνατο, διότι πέθανε πράγματι μια μέρα όπως όριζε η φύση, με τρόπο φυσικό, ενώ ο Υιός της κρεμάστηκε στον Σταυρό, άρα πέθανε από έναν αφύσικο θάνατο.
Εξάλλου, η Εκκλησία, όταν ορίζει ένα δόγμα, το κάνει πάντα για να βάλει φραγμό στην κάθε αίρεση και όχι για να ορίσει με το δόγμα εκείνο που πίστευαν πάντα και παντού όλοι οι πιστοί.
Το εν λόγω δόγμα δεν έχει τις ρίζες του στην πρώτη χιλιετία της Εκκλησίας. Άρχισε να εμφανίζεται, μετά το σχίσμα των Λατίνων, στον Λατίνο θεολόγο Ιωάννη Ντανς Σκότους και σε άλλους, και συζητήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα από άλλους Λατίνους θεολόγους, όπως ο Βερνάρδος του Κλαιρβώ ή ο Θωμάς Ακινάτης.
Ας παραμείνουμε λοιπόν σταθερά προσκολλημένοι σε αυτό που εξακολουθεί να ομολογεί η Εκκλησία (και ας μην μαγευτούμε από τα τραγούδια των κακόδοξων σειρήνων): η Παρθένος Μαρία παρέμεινε πάντοτε παρθένα, γεννήθηκε με τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος και ο Σωτήρας τη λύτρωσε με το θάνατό του από την κατάρα του παραδείσου, όπως και όλους τους άνθρωποι «καλής θελήσεως», δηλαδή όσους προσκολλώνται σ' αυτήν με την ενεργό πίστη τους.
Αρχ. Κασσιανός
Το δόγμα έχει ως εξής: «Με την εξουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, των ευλογημένων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και τη δική μας, δηλώνουμε, διευκρινίζουμε και ορίζουμε το δόγμα σύμφωνα με το οποίο η ευλογημένη Παρθένος Μαρία από την πρώτη στιγμή της σύλληψής της, με μια ιδιαίτερη χάρη και ειδικό προνόμιο του Παντοδύναμου Θεού, λόγω των αξιών του Ιησού Χριστού, του Σωτήρα του ανθρώπινου γένους, διατηρήθηκε Παρθένος και απαλλάχθηκε από το μίασμα του προπατορικού αμαρτήματος, αποκαλύφθηκε από τον Θεό, και κατά συνέπεια όλοι οι πιστοί πρέπει να την πιστεύουν διαρκώς και επισήμως.»
«Από όλους όσους γεννήθηκαν από γυναίκες, δεν υπάρχει κανένας απόλυτα άγιος εκτός από τον Κύριο Ιησού Χριστό: μόνον αυτός, με τον απερίγραπτο τρόπο της σύλληψής του και με την άπειρη δύναμη της θείας Μεγαλειότητας, δεν βίωσε τη μόλυνση της κακίας που διαφθείρει την ανθρώπινη φύση». Άγιος Αμβρόσιος του Μιλάνου, στον Λουκά, 2,55
