Ὁ Σάρτρ, ἕνας ἄθεος φιλόσοφος, ἔλεγε πῶς ἡ κόλαση εἶναι γύρω μας. Μιά γυναίκα στήν ἐποχή μας θά μποροῦσε νά ἰσχυριστεῖ: αὐτό, ἄραγε, δέν εἶναι ἀλήθεια, ὅταν σκέφτομαι τόν σύζυγό μου πού μέ νευριάζει μέ τή συμπεριφορά του (ἐνῶ στήν ἀρχή τοῦ γάμου ὅλα πήγαιναν μιά χαρά!), τήν γειτόνισσά μου πού μέ ἐνοχλεῖ συνεχῶς, τούς συναδέλφους μου στή δουλειά πού μέ στενοχωροῦν, ἀκόμα καί τήν Ἐκκλησία, ὅπου οἱ ὑπόλοιποι πιστοί μέ ἐμποδίζουν νά ζήσω τήν πίστη μου καί τήν εὐλάβειά μου. Καί γιά νά πάω λίγο πιό μακρυά: ἀκόμα καί ἡ Ἐκκλησία μέ τίς ἀδυναμίες καί τούς περιο- ρισμούς της, μέ θλίβει καί θά μποροῦσα νά βάλω ἀκόμα καί τόν Θεό στό σκαμνί τῶν κατηγορουμένων, ἐπειδή τά ἐπιτρέπει ὅλα αὐτά καί δέν ἀκούει τίς προσευχές μου.
Τί μποροῦμε νά κάνουμε γι ̓ αὐτήν τήν κατάσταση; Νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο; Εἶναι παραπάνω ἀπό δύσκολο! Μάλλον εἶναι πιό εὔκολο νά ἀλλάξουμε τήν δική μας στάση καί νά βάλλουμε στό μυαλό μας πῶς ὅλα αὐτά εἶναι μόνο πρόσκαιρα, πῶς εἶναι μόνο ἐμπόδια στόν δρόμο, πού πρέπει νά διασχίσουμε καί πῶς μόνο ὁ στόχος μετράει. Ἀντί νά ἀποθαρρυνόμαστε ἀπό τά ἐμπόδια πού συναντᾶμε, θά εἶναι καλύτερα, γιά νά τά ξεπεράσουμε, νά κοιτάζουμε ἀπό πρίν καί νά σκεφτόμαστε, ὅπως ἕνας ταξιδιώτης, ὅτι οἱ κακοκαιρίες στόν δρόμο, οἱ λόφοι, οἱ στροφές, ἀποτελοῦν ἀναπόφευκτα μέρος τῆς διαδρομῆς καί συνεπῶς πρέπει νά προσηλώσουμε τό βλέμμα μας, ὅπως ὁ ταξιδιώτης, στόν πολυπόθητο στόχο.
Μετά ἀπό μία ἀνάπαυση, κατά τήν πασχαλινή περίοδο, εδώ εἴμαστε πάλι στήν ἀρένα τῆς Νηστείας. Ἡ Πεντηκοστή ἔχει παρέλθει καί ἤδη διανύουμε τήν περίοδο τῆς Νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. «Ἁμαρτίας νεότητος ἡμῶν, καί ἀγνοίας μή μνησθῇς, καί ἐκ τῶν κρυφίων ἡμῶν καθάρισον ἡμᾶς. Μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς εἰς καιρόν γήρως, ἐν τῷ ἐκλείπειν τήν ἰσχύν ἡμῶν, μή ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς, πρίν ἡμᾶς εἰς τήν γῆν ἀποστρέψαι, ἀξίωσον πρός σέ ἐπιστρέψαι, καί πρόσχες ἡμῖν ἐν εὐμενείᾳ καί χάριτι», εὔχεται ὁ Ἱερεύς γονατιστός στήν Α ́ Εὐχή τῆς Γονυκλισίας τῆς Πεντηκοστῆς. Ἔτσι, αὐτό πού ζοῦμε στήν Θεία Λειτουργία, πρέπει νά τό ζοῦμε σέ ὅλη μας τή ζωή. Χωρίς τήν στέρηση, δέν ὑπάρχει ἀνταμοιβή, χωρίς τόν σταυρό, δέν ὑπάρχει ἀνάσταση!
Πόσες φορές ἀκούω τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλον πιστό νά παραπονιέται γιά τήν μοίρα του καί νά ἀντιδρᾶ, ἀντί νά δέχεται τόν σταυρό του! Παρόλ ̓ αὐτά, αὐτός ὁ σταυρός, καί μόνο αὐτός, εἶναι ἡ σωτηρία μας! Χάρη στόν Σταυρό τοῦ Σωτῆρος μας, ἀποκτᾶ ἀξία καί ὁ δικός μας σταυρός, ἀλλά μόνο ἐάν τόν δεχτοῦμε καί τόν σηκώσουμε μέ ἐπίγνωση. Ὑπῆρχαν δύο ληστές, πού ὑπέστησαν τήν ἴδια μοίρα, παρόλ αὐτά μόνο ὁ ἔνας βρέθηκε μέ τόν Σωτῆρα στόν Παράδεισο, ὅπως ἀκριβῶς εἴχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος. Ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά δοῦμε τί κάνουμε μέ τόν δικό μας σταυρό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀναπόφευκτος.
Ποιός ἅγιος δέν μᾶς χρησιμεύει γιά παράδειγμα; Ἔτσι καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ῥώσος ἔζησε μέσα σ ̓ ἕναν σταύλο καί, παρόλ ̓ αὐτά, ἔγινε ἅγιος, χάρη σέ αὐτήν ἀκριβώς τήν ἐπίπονη κατάσταση.
«Γιά σένα, ἀδερφέ μου, πού σπεύδεις πρός τήν οὐράνια πατρίδα...», ἔγραφε ὁ Ἅγιος Βενέδικτος ὁ Γάλλος στόν Κανόνα του, κεφ. 78. Ἄς σπεύσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, μέ τό βλέμμα πάντα προσηλωμένο πρός τήν ἀληθινή μας οὐράνια πατρίδα, ἡ ὁποία δέν εἶναι παροδική καί «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός».
Ἀρχιμανδρίτης Κασσιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου