Βασικά, ἄς βλέπουμε εἰς τόν πλησίον μας τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, μία εἰκόνα ἴσως ἀλλοιωμένη ἀπό τίς συνεχεῖς πτώσεις τῆς γῆς, πού ἀφῆσαν πληγές καί σημάδια πού δύσκολα θεραπεύονται.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πεδίον μάχης, ἆρα εἶναι φυσικό μερικές φορές τά πράγματα νά ξεχειλίζουν καί δέν μποροῦν νά εἶναι ὅπως στόν καιρό τῆς εἰρήνης ὅπου ὅλα κυλοῦν μέ ἁρμονικό ρυθμό.
Δέν χρειάζεται νά εἴμαστε μοιρολάτρες, ὄχι. Μποροῦμε καί πρέπει νά ἀλλάξουμε τά πράγματα ἀλλά πρῶτα ἀρχίζοντας ἀπό τά νά βγάλουμε τό δοκάρι πού εἶναι στό μάτι μας. Ἐν συνεχεία θά εἶναι πολύ πιό εὔκολο νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο.
Ἡ αὐστηρότης πού μᾶς ξεσηκώνει συχνά βλέποντας τήν κατάστασι μέσα στήν Ἐκκλησία, δέν εἶναι ἀρετή ! Ἀρετή εἶναι ἡ εὐσπλαγχνία. Ὅταν ὁ καλός Σαμαρείτης συνήντησε στήν ὁδό στή Ἱεριχώ αὐτόν πού εἶχε πέσει στά χέρια τῶν ληστῶν, συγκινήθηκε ἀπό εὐσπλαγχνία. Θά μποροῦσε νά εἶχε ἐνεργήση ἀλλοιῶς, π.χ. θά μποροῦσε νά εἶχε πεῖ ὅτι αὐτός πού εὑρίσκεται κατά γῆς, εἶναι Ἑβραῖος (Σαμαρεῖτες καί Ἑβραῖοι δέν εἶχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους).
Ὁ Χριστός σ’αὐτή τήν παραβολή δέν ἔλαβε τυχαῖα τόν Σαμαρείτη καί τόν Ἑβραῖο: Τό ἔκανε προκειμένου νά μᾶς δείξει ὅτι πρέπει νά ξεπερνᾶμε τήν στενότητα τοῦ μυαλοῦ μας καί τήν σκληρότητά μας, τήν προσκόλησί μας σέ δευτερεύοντα πράγματα προκειμένου νά πάμε στήν οὐσία - τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον.
Ἡ συνέχεια τῆς παραβολῆς τό φανερώνει σαφῶς μέ τόν ἱερέα καί τόν Λευίτη πού ἔδωσαν μεγαλύτερη σπουδαιότητα στό καθῆκον τους πρός τόν Ναό παρά στήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον (Λουκ. 10,3 κἐξῆς).
«Ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται» (Β΄Κορ. 12,9) λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος, δηλαδή διά μέσου τῶν ἀδυναμιῶν μας, τό ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἡ οἰκονομία τῆς σωτηρίας θά ἐκπληρωθῆ. Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος ἀλλοῦ λέγει : «Ὁ νόμος γάρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας ἀσθένειαν» (Ἑβρ. 7,28).
Ἄς πάρωμε τό μάθημα : Ὅσον περισσότερον ψηλά εἴμαστε σέ βαθμό καί ἀξιώματα, τόσο περισσότερον εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά σηκώσουμε τό φορτίον. Ἄς εἴμαστε λοιπόν ἐπιεικεῖς στίς κρίσεις μας ἐάν δέν εἴμαστε σέ θέσι νά τίς ἀποφύγουμε τελείως. Ἑξ ἄλλου, αὐτοί πού δέν κάνουν τίποτε εἶναι αὐτοί πού δέν σφάλουν ποτέ, ἀλλά ὅλη τους ἡ ζωή εἶναι μία ἀποτυχία.
Τόν καιρό τῶν Ἀποστόλων, ἡ κατάστασις δέν ἦταν καθόλου τέλεια. Ὑπῆρχε ὁ προδότης, ὁ Πέτρος ἀρνιέται τρεῖς φορές τόν Χριστό, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης ζητοῦν τίς πρῶτες θέσεις καί τήν ὥρα τοῦ πάθους, μόνον ὁ Ἰωάννης καί οἱ ἀδύνατες γυναῖκες στέκονται κοντά στό Σταυρό. Ἡ ἀπιστία τους ἔκανε νά στενάζει ὁ Κύριος καί νά διερωτᾶται : «ἕως πότε ἔσομαι πρός ὑμᾶς καί ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Λουκ. 9,41).
Ἡ Ἐκκλησία κτίστηκε ἐπάνω στό αἶμα τῶν μαρτύρων, στίς στερήσεις, στήν ἄσκησι, στά δάκρυα καί ὄχι στήν εὐκολία, πού εἶναι ἴδιον χαρακτηριστικόν τοῦ κόσμου πού θά χαθῆ. Διά μέσου ὅλων αὐτῶν πού ἐκτιμοῦμε σάν ἀρνητικά, πραγματοποιεῖται τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη κι’ ἄν αὐτό εἶναι σ’ ἐμᾶς ἀκατανόητο καί ξεπερνᾶ τήν μυωπική μας ἀντίληψι.
Μή συνηθίζομε νά θέλομε πάντα νά τά καταλάβωμε ὅλα, εἰδάλλως θά καταλήξομε σάν τούς Ἑβραίους, πού διερωτῶνται ἐάν ὁ Ἀδάμ ἔχει ὀμφαλό ἤ ὄχι ἐφ’ ὅσον δέν εἶχε μητέρα!
Ἀρχιμ. Κασσιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου