Τό πλαίσιο πού ζοῦμε (παντρεμένος ἤ ὄχι, ζῶντας σ'αὐτήν τήν χώραν ἤ στήν ἄλλην, κάνοντας αὐτήν τήν δουλειάν ἤ τήν ἄλλην κ.λ.π.) ἐπηρεάζει βεβαίως τήν ζωήν μας ἀλλά εἶναι δευτερεῦον.
Τό σημαντικόν εἶναι τό ἄνοιγμά μας πρός τόν Θεόν: Εἴμαστε στραμμένοι πρός Αὑτόν ἤ περιστρεφόμεθα μόνον γύρω ἀπό τόν ἑαυτόν μας;
Ὅσο τό μικρό μου ἐγώ ἀπασχολεῖ ὅλη μου τήν ζωή δέν κάνω τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά προσκρούω παντοῦ. Τίποτε δέν μοῦ ταιριάζει, διότι ὀνειρεύομαι ἕνα ἰδεῶδες πού δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει σ' αὐτήν τήν ἐπίγεια ζωήν. Ἀντί νά θέλω νά ἐγκατασταθῶ ἄνετα σ' αὐτήν τήν ζωήν πού ὀνειρεύομαι , δέν θά ἦταν καλύτερα νά δεχθῶ τό ἄβολον, σ' αὐτό πού μέ ἔβαλε ὁ Θεός ὥστε νά μέ σπρώξη μπροστά;
Μπροστά ποῦ; Ἀσφαλῶς πέραν ἀπό τίς φιλοδοξίες μου, τά ὄνειρά μου, τίς ἐπιθυμίες μου, ἀλλά μόνον πρός Αὐτόν πού θά μπορῶ νά βρῶ τήν εἰρήνην καί τήν ἀνάπαυσιν.
Ἐάν πάρω τούς πιστούς μας ἕναν πρός ἕναν, καθένας ἔχει τά προβλήματά του καί λαχταρᾶ μίαν λύσιν. Ἐν τούτοις αὐτά τά προβλήματα δέν εἶναι παρά συμπτώματα.
Ἀντί ὁ καθένας νά τά κουκουλώνει (καταπνίγει), θά ἦταν καλύτερα νά ἔψαχνε τήν ρίζαν αὐτῶν. Τό ἀληθινό πρόβλημα -ἡ ρίζα- βρίσκεται πολύ πιό βαθειά.
Ὅταν ἡ ρίζα τῶν κακῶν μας θεραπευθῆ, τά συμπτώματα θά ἐξαφανισθοῦν, ἤμᾶλλον δέν θά μᾶς ἐνοχλοῦν πλέον. Τότε δέν θά μᾶς σφίγγει (στριμώχνει) τό ἐγώμας, ἀλλά θά νοιώθουμε ἄνεσιν καί θά ψάλλουμε: " καί ἐξήγαγέ με εἰς πλατυσμόν,ρύσεταί με, ὅτι ἠθέλησέ με..." ( Ψαλμ. 17:20) . Θά πρέπει νά διαβάσουμε ὅλους τούς ψαλμούς, διότι ἐκεῖ ὑποδεικνύονται ὅλες οἱ λύσεις.
Ἀφήνω αὐτό τό σκαρίφημα ἡμιτελές ὥστε νά παροτρύνω τήν ἔρευνα τῆς λύσεως.
Ὅταν θά ἔχουμε βρῆ αὐτήν τήν λύσιν, κάθε λόγος θά φαίνεται περιττός καί θά φθάνει νά κοιταζόμαστε στά μάτια μέ σιωπή, γιά νά κατανοοῦμε τά πάντα.
Τό σημαντικόν εἶναι τό ἄνοιγμά μας πρός τόν Θεόν: Εἴμαστε στραμμένοι πρός Αὑτόν ἤ περιστρεφόμεθα μόνον γύρω ἀπό τόν ἑαυτόν μας;
Ὅσο τό μικρό μου ἐγώ ἀπασχολεῖ ὅλη μου τήν ζωή δέν κάνω τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά προσκρούω παντοῦ. Τίποτε δέν μοῦ ταιριάζει, διότι ὀνειρεύομαι ἕνα ἰδεῶδες πού δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει σ' αὐτήν τήν ἐπίγεια ζωήν. Ἀντί νά θέλω νά ἐγκατασταθῶ ἄνετα σ' αὐτήν τήν ζωήν πού ὀνειρεύομαι , δέν θά ἦταν καλύτερα νά δεχθῶ τό ἄβολον, σ' αὐτό πού μέ ἔβαλε ὁ Θεός ὥστε νά μέ σπρώξη μπροστά;
Μπροστά ποῦ; Ἀσφαλῶς πέραν ἀπό τίς φιλοδοξίες μου, τά ὄνειρά μου, τίς ἐπιθυμίες μου, ἀλλά μόνον πρός Αὐτόν πού θά μπορῶ νά βρῶ τήν εἰρήνην καί τήν ἀνάπαυσιν.
Ἐάν πάρω τούς πιστούς μας ἕναν πρός ἕναν, καθένας ἔχει τά προβλήματά του καί λαχταρᾶ μίαν λύσιν. Ἐν τούτοις αὐτά τά προβλήματα δέν εἶναι παρά συμπτώματα.
Ἀντί ὁ καθένας νά τά κουκουλώνει (καταπνίγει), θά ἦταν καλύτερα νά ἔψαχνε τήν ρίζαν αὐτῶν. Τό ἀληθινό πρόβλημα -ἡ ρίζα- βρίσκεται πολύ πιό βαθειά.
Ὅταν ἡ ρίζα τῶν κακῶν μας θεραπευθῆ, τά συμπτώματα θά ἐξαφανισθοῦν, ἤμᾶλλον δέν θά μᾶς ἐνοχλοῦν πλέον. Τότε δέν θά μᾶς σφίγγει (στριμώχνει) τό ἐγώμας, ἀλλά θά νοιώθουμε ἄνεσιν καί θά ψάλλουμε: " καί ἐξήγαγέ με εἰς πλατυσμόν,ρύσεταί με, ὅτι ἠθέλησέ με..." ( Ψαλμ. 17:20) . Θά πρέπει νά διαβάσουμε ὅλους τούς ψαλμούς, διότι ἐκεῖ ὑποδεικνύονται ὅλες οἱ λύσεις.
Ἀφήνω αὐτό τό σκαρίφημα ἡμιτελές ὥστε νά παροτρύνω τήν ἔρευνα τῆς λύσεως.
Ὅταν θά ἔχουμε βρῆ αὐτήν τήν λύσιν, κάθε λόγος θά φαίνεται περιττός καί θά φθάνει νά κοιταζόμαστε στά μάτια μέ σιωπή, γιά νά κατανοοῦμε τά πάντα.
Ἀρχιμ. Κασσιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου