Μέσα σ ́ αὐτήν τήν ταλαίπωρη ζωή λαχταροῦμε τήν ἡσυχία, ἀλλά μετά βίας λίγη νηνεμία, ἄλλες καταιγίδες σηκώνονται .
Στήν ἀρχή τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι τά πάθη μας πού μᾶς τραβολογοῦν. Μόλις φθάσει ἡ ἀπάθεια, οἱ ταλαιπωρίες ἔρχονται ἀπ' ἔξω. Χωρίς νά φθάσουμε στό σημεῖο νά ποῦμε μέ τόν Σάρτρ: "Ἡ κόλασι εἶναι οἱ ἄλλοι" λέμε ὅπως ὁ Χριστός: " ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;" (Μάρκ. 9:19) καί ψάλλουμε ὅπως ὁ Ψαλμωδός: "Τίς δώσει μοι πτέρυγας ὡσεί περιστερᾶς καί πετασθήσομαι καί καταπαύσω; ἰδού ἐμάκρυνα φυγαδεύων καί ηὐλίσθην ἐν τῆ ἐρήμῳ " (Ψαλμ.54:6-7)
Ὄντες ἀπαθεῖς, τί μᾶς χρειάζονται αὐτές οἱ ταλαιπωρίες; Νά μᾶς διατηρήσουν στήν ἀρετή καί νά μᾶς προσανατολίσουν πρός τόν Θεόν, στόν Ὁποῖον εὑρίσκεαι ἡ μόνη ἀληθινή εἰρήνη ́ μέ ἄλλα λόγια, διά νά μή καθησυχάζουμε μέ τήν ψευδῆ ἡσυχία καί νά μᾶς ὠθήσει πρός Ἐκεῖνον πού εἶπε: "Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, καγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς" (Ματθ.11:28). Ἐάν δέν εἶναι ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας πού εἴμαστε καταβεβλημένοι, τότε εἶναι γιά τήν σωτηρία τοῦ πλησίον.
Ἀς ἀναλάβουμε τόν ζυγόν τοῦ Χριστοῦ καί θά βροῦμε ἀνάπαυσι. Ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος: " ἀλλήλων τά βάρη βαστάζετε, καί οὕτως ἀναπληρώσατε τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ" (Γαλ 6,2).
Σέ τί χρησιμεύουν οἱ κακοκαιρίες;Γιά νά ριζώση γερά καί νά ἀναπτυχθῆ τό δένδρον ὥστε νά φέρη πολύ καρπόν. Ἡ τέλεια εἰρήνη θά εἶναι γιά τήν ἄλλη ζωή. Ἐν τούτοις ἤδη σ'αὐτήν τήν ζωήν ἐδῶ δοκιμάζουμε αὐτήν τήν εἰρήνη ἀνάλογα μέ τόμέτρον πού ἔχουμε προχωρήσει στήν ἀρετήν.
Ἐάν ὑποφέρουμε τίς περαστικέςδοκιμασίες ἐδῶ κάτω,τότε θά ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καί ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος, οὔτε κραυγή, οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι ́ὅτι τά πρῶτα ἀπῆλθον" (Ἀποκ.21:4)
Ὅλα περνοῦν τελικά καί οἱ δοκιμασίες πού ὑποφέρουμε ἄλλοτε καί τίς νομίζαμε ἀδιαπέραστες, τελικά βρῆκαν μία διέξοδο μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί ἔγιναν ἡ αἰτία νά ὡριμάσουμε περισσότερο. Ὅταν θά μάθουμε νά μή ἐλπίζουμε πουθενά παρά μόνον στόν Θεόν καί ὄχι στούς ἀνθρώπους πού εἶναι πάντα εὐμετάβλητοι, τότε ἡ ἡρεμία θά κατέλθη στίς καρδιές μας σάν ἕνα πρωϊνό τριαντάφυλλο.
Τό χρυσό μπαίνει στή φωτιά γιά νά καθαρισθῆ, ὄχι μόνον μία φορά ἀλλά ἑπτά φορές(ἀριθμός συμβολικός πού σημαίνει τήν τελειότητα).
Τό ἴδιο καί ὁ Κύριος ἡμῶν ἐπιτρέπει νά περάσουμε ἀπό τίς δοκιμασίες ὥστε νά μᾶς βγάλη τούς μολυσμούς μας καί τίς ἀτέλειές μας ὥστε νά μᾶς καταστήσει καθαρούς καί πολύτιμους σάν τό χρυσάφι.
Τό ἀκατέργαστο διαμάντι μόνον ὅταν τό λειάνουν (γυαλίσουν) δείχνει τήν ὀμορφιά
του.Ὁ Θεός - ὅπως ὁ διαμαντοποιός - μᾶς λιώνει τό ἴδιο καί τίποτε δέν μᾶς συμβαίνει
τυχαία ἀλλά μᾶς χρησιμεύει γιά τό καλό μας.Γιά νά τελειώσω αὐτές τίς ἀπόψεις καί νά ἐπανέλθω σ' αὐτό πού εἶπα στήν ἀρχή: Ἐάν
ταραζόμαστε, ἐπαναστατοῦμε, ἀνυπομονοῦμε, ὁ καρπός δέν θά φθάση ποτέ στήν ὡρίμανσι ἀλλά θά χαλάει (χειροτερεύει).
Δεχόμενοι τόν Κύριον μέ ὑπομονή καί γνώσι οἱ κόποι μας θά λάβουν γιά καρπό τήν εἰρήνην.
Στήν ἀρχή τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι τά πάθη μας πού μᾶς τραβολογοῦν. Μόλις φθάσει ἡ ἀπάθεια, οἱ ταλαιπωρίες ἔρχονται ἀπ' ἔξω. Χωρίς νά φθάσουμε στό σημεῖο νά ποῦμε μέ τόν Σάρτρ: "Ἡ κόλασι εἶναι οἱ ἄλλοι" λέμε ὅπως ὁ Χριστός: " ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;" (Μάρκ. 9:19) καί ψάλλουμε ὅπως ὁ Ψαλμωδός: "Τίς δώσει μοι πτέρυγας ὡσεί περιστερᾶς καί πετασθήσομαι καί καταπαύσω; ἰδού ἐμάκρυνα φυγαδεύων καί ηὐλίσθην ἐν τῆ ἐρήμῳ " (Ψαλμ.54:6-7)
Ὄντες ἀπαθεῖς, τί μᾶς χρειάζονται αὐτές οἱ ταλαιπωρίες; Νά μᾶς διατηρήσουν στήν ἀρετή καί νά μᾶς προσανατολίσουν πρός τόν Θεόν, στόν Ὁποῖον εὑρίσκεαι ἡ μόνη ἀληθινή εἰρήνη ́ μέ ἄλλα λόγια, διά νά μή καθησυχάζουμε μέ τήν ψευδῆ ἡσυχία καί νά μᾶς ὠθήσει πρός Ἐκεῖνον πού εἶπε: "Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, καγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς" (Ματθ.11:28). Ἐάν δέν εἶναι ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας πού εἴμαστε καταβεβλημένοι, τότε εἶναι γιά τήν σωτηρία τοῦ πλησίον.
Ἀς ἀναλάβουμε τόν ζυγόν τοῦ Χριστοῦ καί θά βροῦμε ἀνάπαυσι. Ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος: " ἀλλήλων τά βάρη βαστάζετε, καί οὕτως ἀναπληρώσατε τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ" (Γαλ 6,2).
Σέ τί χρησιμεύουν οἱ κακοκαιρίες;Γιά νά ριζώση γερά καί νά ἀναπτυχθῆ τό δένδρον ὥστε νά φέρη πολύ καρπόν. Ἡ τέλεια εἰρήνη θά εἶναι γιά τήν ἄλλη ζωή. Ἐν τούτοις ἤδη σ'αὐτήν τήν ζωήν ἐδῶ δοκιμάζουμε αὐτήν τήν εἰρήνη ἀνάλογα μέ τόμέτρον πού ἔχουμε προχωρήσει στήν ἀρετήν.
Ἐάν ὑποφέρουμε τίς περαστικέςδοκιμασίες ἐδῶ κάτω,τότε θά ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καί ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος, οὔτε κραυγή, οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι ́ὅτι τά πρῶτα ἀπῆλθον" (Ἀποκ.21:4)
Ὅλα περνοῦν τελικά καί οἱ δοκιμασίες πού ὑποφέρουμε ἄλλοτε καί τίς νομίζαμε ἀδιαπέραστες, τελικά βρῆκαν μία διέξοδο μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί ἔγιναν ἡ αἰτία νά ὡριμάσουμε περισσότερο. Ὅταν θά μάθουμε νά μή ἐλπίζουμε πουθενά παρά μόνον στόν Θεόν καί ὄχι στούς ἀνθρώπους πού εἶναι πάντα εὐμετάβλητοι, τότε ἡ ἡρεμία θά κατέλθη στίς καρδιές μας σάν ἕνα πρωϊνό τριαντάφυλλο.
Τό χρυσό μπαίνει στή φωτιά γιά νά καθαρισθῆ, ὄχι μόνον μία φορά ἀλλά ἑπτά φορές(ἀριθμός συμβολικός πού σημαίνει τήν τελειότητα).
Τό ἴδιο καί ὁ Κύριος ἡμῶν ἐπιτρέπει νά περάσουμε ἀπό τίς δοκιμασίες ὥστε νά μᾶς βγάλη τούς μολυσμούς μας καί τίς ἀτέλειές μας ὥστε νά μᾶς καταστήσει καθαρούς καί πολύτιμους σάν τό χρυσάφι.
Τό ἀκατέργαστο διαμάντι μόνον ὅταν τό λειάνουν (γυαλίσουν) δείχνει τήν ὀμορφιά
του.Ὁ Θεός - ὅπως ὁ διαμαντοποιός - μᾶς λιώνει τό ἴδιο καί τίποτε δέν μᾶς συμβαίνει
τυχαία ἀλλά μᾶς χρησιμεύει γιά τό καλό μας.Γιά νά τελειώσω αὐτές τίς ἀπόψεις καί νά ἐπανέλθω σ' αὐτό πού εἶπα στήν ἀρχή: Ἐάν
ταραζόμαστε, ἐπαναστατοῦμε, ἀνυπομονοῦμε, ὁ καρπός δέν θά φθάση ποτέ στήν ὡρίμανσι ἀλλά θά χαλάει (χειροτερεύει).
Δεχόμενοι τόν Κύριον μέ ὑπομονή καί γνώσι οἱ κόποι μας θά λάβουν γιά καρπό τήν εἰρήνην.
Ἀρχιμ. Κασσιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου