Ἐν γνώσει μου περιμένω τόν Κύριον

Ἐν γνώσει μου περιμένω τόν Κύριον
Μέσα σ ́ αὐτήν τήν ταλαίπωρην ζωήν λαχταροῦμε τήν ἡσυχία, ἀλλά μετά βίας μόλις ἔρχεται λίγη νηνεμία, ἄλλες καταιγίδες σηκώνονται .
Στήν ἀρχήν τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι τά πάθη μας πού μᾶς τραβολογοῦν. Μόλις φθάσει ἡ ἀπάθεια, οἱ ταλαιπωρίες ἔρχονται ἀπ' ἔξω. Χωρίς νά φθάσουμε στό σημεῖο νά ποῦμε μέ τόν Σάρτρ : "Ἡ κόλασι εἶναι οἱ ἄλλοι" λέμε ὅπως ὁ Χριστός: "ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;" (Μάρκ. 9:19)καί ψάλλουμε ὅπως ὁ Ψαλμωδός : "Τίς δώσει μοι πτέρυγας ὡσεί περιστερᾶς καί πετασθήσομαι καί καταπαύσω; ἰδού ἐμάκρυνα φυγαδεύων καί ηὐλίσθην ἐν τῆ ἐρήμῳ " (Ψαλμ. 54:6-7)

• ⁃  Ὄντες ἀπαθεῖς, τί μᾶς χρειάζονται αὐτές οἱ ταλαιπωρίες;
• ⁃  Νά μᾶς διατηρήσουν στήν ἀρετήν καί νά μᾶς προσανατολίσουν πρός τόν Θεόν, στόν
  Ὁποῖον εὑρίσκεται ἡ μόνη ἀληθινή εἰρήνη. Μέ ἄλλα λόγια, διά νά μή καθησυχάζουμε μέ τήν ψευδῆ ἡσυχία καί διά νά μᾶς ὠθήσει πρός Ἐκεῖνον πού εἶπε : "Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, καγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς" (Ματθ. 11:28).Ἐάν δέν εἶναι ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας πού εἴμαστε καταβεβλημένοι, τότε εἶναι γιά τήν
  σωτηρία τοῦ πλησίον.Ἄς ἀναλάβουμε τόν ζυγόν τοῦ Χριστοῦ καί θά βροῦμε ἀνάπαυσιν. Ὅπως λέγει ὁ
  Ἀπόστολος : "ἀλλήλων τά βάρη βαστάζετε, καί οὕτως ἀναπληρώσατε τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ" (Γαλ 6,2).

• ⁃  Σέ τί χρησιμεύουν οἱ κακοκαιρίες;
• ⁃  Γιά νά ριζώση γερά καί νά ἀναπτυχθῆ τό δένδρον ὥστε νά φέρη πολύ καρπόν. Ἡ τέλεια
  εἰρήνη θά εἶναι γιά τήν ἄλλη ζωή. Ἐν τούτοις, ἤδη σ' αὐτήν τήν ζωήν ἐδῶ, δοκιμάζουμε αὐτήν τήν εἰρήνην, ἀνάλογα μέ τό μέτρον πού ἔχουμε προχωρήσει στήν ἀρετήν.Ἐάν ὑποφέρουμε τίς περαστικές δοκιμασίες ἐδῶ κάτω, τότε "θά ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἀπό
  τῶν ὀφθαλμῶν (ἡμῶν), καί ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος, οὔτε κραυγή, οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι ὅτι τά πρῶτα ἀπῆλθον" (Ἀποκ. 21:4)
  Ὅλα περνοῦν τελικά καί οἱ δοκιμασίες πού ὑποφέραμε ἄλλοτε καί τίς νομίζαμε ἀδιαπέραστες, τελικά βρῆκαν μία διέξοδον, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, καί ἔγιναν ἡ αἰτία νά ὡριμάσουμε περισσότερον.
  Ὅταν θά μάθουμε νά μή ἐλπίζουμε πουθενά, παρά μόνον στόν Θεόν καί ὄχι στούς ἀνθρώπους, πού εἶναι πάντα εὐμετάβλητοι, τότε ἡ ἡρεμία θά κατέλθη στίς καρδίες μας, σάν ἕνα πρωϊνό τριαντάφυλλον.
  Τό χρυσό μπαίνει στήν φωτιάν γιά νά καθαρισθῆ, ὄχι μόνον μίαν φοράν,ἀλλάἑπτά φορές(ἀριθμός συμβολικός πού σημαίνει τήν τελειότητα).
  Ἔτσι ἀκριβῶς καί ὁ Κύριος ἡμῶν ἐπιτρέπει νά περάσουμε ἀπό τίς δοκιμασίες ὥστε νά μᾶς βγάλη τούς μολυσμούς μας καί τίς ἀτέλειές μας, ὥστε νά μᾶς κάνη καθαρούς καί πολύτιμους σάν τό χρυσάφι.
  Τό ἀκατέργαστο διαμάντι μόνον ὅταν τό λειάνουν, δείχνει τήν ὀμορφιά του.
  Ὁ Θεός – ὅπως ὁ διαμαντοποιός – μᾶς λειένει τό ἴδιο καί τίποτε δέν μᾶς συμβαίνει τυχαία ἀλλά ὅλα μᾶς χρησιμεύουν γιά τό καλό μας.
  Γιά νά τελειώσω αὐτές τίς ἀπόψεις καί νά ἐπανέλθω σ' αὐτό πού εἶπα στήν ἀρχή: Ἐάν ταραζόμαστε, ἐπαναστατοῦμε, ἀνυπομονοῦμε, ὁ καρπός δέν θά φθάση ποτέ στήν ὡρίμανσιν ἀλλά στήν ἀποσύνθεσιν (δηλ. θά σαπίση).
  Δεχόμενοι τόν Κύριον μέ ὑπομονήν καί γνώσιν οἱ κόποι μας θά λάβουν γιά καρπό τήν εἰρήνην.
  Ἀρχιμ. Κασσιανός