Η ΑΡΓΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Μιά πληγή - καί ὄχι ἡ μικρότερη - εἶναι ἡ ἀργολογία στήν ἐκκλησία, ὥρα προσευχῆς. 

Ὁλόκληρη σειρά ἁμαρτιῶν ἀκολουθεῖ αὐτό τό μισητό ἐλάττωμα: 

1^ον: Ἀργολογῶ, καί αὐτό εἶναι ἁμαρτία καί ρίζα τόσων ἄλλων ἁμαρτιῶν. Καί ὄχι ἁπλῶς ἀργολογῶ, ἀλλά τό κάνω μέσα στήν ἐκκλησία πού εἶναι ἱερός τόπος. Πόσο βαριά ἁμαρτία εἶναι τό νά καταφρονεῖ κανείς αὐτόν τόν ἱερόν τόπον, μᾶς τό δείχνει ἡ ἱστορία τοῦ Ἡλί στή Παλαιά Διαθήκη (Α'Βασ. 2:12-6).

2^ον: Ἀντί νά κάνω προσευχή καί νά ἀκούω τήν ἀκολουθία, διασκορπίζομαι. Ἀν πρέπει νά ἐξομολογοῦμαι ὅλους τούς ρεμβασμούς, πόσο μᾶλλον αὐτήν τήν ἀργολογία.

3 ^ον: Παρασύρω τόν ἄλλον, μέ τόν ὁποῖο μιλάω, στήν ἴδια ἁμαρτία.

4 ^ον: Ἐνοχλῶ καί σκανδαλίζω τούς ἄλλους πού προσεύχονται. "Ουαί τῶ ἀνθρώπω ἐκείνω δι'οὖ τό σκάνδαλον ἔρχεται", λέει τό Εὐαγγέλιο (Ματθ. 18:7).

5 ^ον: Διαταράσσω τήν ἴδια τήν ἀκολουθία, πού εἶναι ἔργον ἱερόν.

6^ον: Δίνω κακό παράδειγμα καί θρέφω αὐτό τό ὀλέθριο ἐλάττωμα μεταξύ τῶν πιστῶν.

7^ον: Δέν ἔχω πίστη οὔτε εὐλάβεια, καί αὐτό μέ ἐμποδίζει νά θεωρῶ τό μυστήριο πού τελεῖται μπροστά στά μάτια μου. Μόνο βλέπω τοίχους καί ἀκούω ψαλμωδίες πού μέ πλήττουν· καί ἐφ' ὅσον πλήττω, ψάχνω μιά παρηγοριά μέ τήν ἀργολογία.

8^ον: Τό βαρύτερο, λυπίζω τόν Ἄγγελό μου καί τόν Κύριό μου, ὁ Ὁποῖος μέ ἀνέχεται καί βλέπει ὅτι ὄχι μόνο δέν ἐνδιαφέρομαι γι' Αὐτόν, ἀλλά κάνω καί τό θέλημα τοῦ διαβόλου.

Αὐτό τό ἐλάττωμα ἔχει σίγουρα καί ἄλλες μορφές πού ξεχνάω.

Ξέρω ὅτι πάντα βρίσκουμε κάποια πρόφαση ἤ δικαιολογία, λέγοντας ὅτι δέν θέλουμε νά λυπίζουμε αὐτόν που μᾶς μιλάει. Εἶναι λοιπόν καλύτερα νά λυπίζω τόν Θεόν, νά σκανδαλίζω καί νά ἐνοχλῶ τούς ἄλλους παρά νά λυπίζω ἕναν πολύλογο ! Ἄν τόν βάζω δύο-τρεῖς φορές στήν θέση του καί τοῦ δίνω νά καταλάβει νά μοῦ πεῖ τί θέλει μετά τήν ἀκολουθία, θά τόν βοηθήσω καί αὐτόν καί θά με ἀφήσει ἥσυχο.

Ἐπίσης, γιατί νά κάθομαι δίπλα σέ κάποιον που ἀργολογεῖ, καί ὄχι δίπλα σέ κάποιον εὐλαβή που συγκεντρώνεται στήν προσευχή; δέν θά καθόμουνα δίπλα σέ κάποιον που μυρίζει ἄσχημα· αὐτό μέ ἐνοχλεῖ, ἐνῶ ἡ ἀργολογία δέν μέ ἐνοχλεῖ!

Οἱ συζητήσεις καί οἱ δουλειές πού γίνονται καί μετά τήν ἀκολουθία μποροῦν εὔκολα νά κανονίζονται πρίν ἤ μετά τήν προσευχή, καί δέν ἀξίζει νά μέ κάνουν νά πέφτω σέ ὅλες τίς ἁμαρτίες πού ἀνάφερα πιό πάνω.

Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό σημαντικό ἀπό τήν προσευχή στήν ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Εἶναι θλιβερό ὅταν προτιμοῦνται οἱ ὑλικές ἀπασχολήσεις. Εἶναι πολύ λυπηρό ἄν δίνουμε πρωτεραιότητα σ'αὐτό πού εἶναι δευτερεύων καί ὄχι σ'αὐτό πού εἶναι οὐσιώδες.

Αὐτή ἡ ἀργολογία στήν ἐκκλησία ἐκφράζει τελικά πάθη πολύ πιό βαθιά πού βρίσκονται μέσα μου: ἀπιστία, ἀνευλάβεια, ἐγωϊσμό, ἀκηδεία, ἀδιαφορία, κλπ... Ἄν δέν θέλω νά κόψω αὐτό τό μισητό ἐλάττωμα, δέν θά καταφέρω ποτέ νά ἀπαλλαχθῶ ἀπό τήν ρίζα, ἤ μᾶλλον ὁ Κύριος δέν θά μέ θεραπεύσει ἀπό αὐτήν. Γιατί τό νά μή μιλάω στήν ἐκκλησία εἶναι στό χέρι μου, ἀλλά τό νά καθαρισθῶ ἀπό τά πάθη εἶναι τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός θά τό κάνει ὅταν ἐγώ κάνω ὅ, τι ἐξαρτᾶται ἀπό μένα. 

Ἱερομόναχος Κασσιανός