Τά κρεμμύδια τῆς Αἰγύπτου

Οταν ὁ Χριστός, ὁ νέος Μωϋσῆς, μᾶς ἔκανε νά ἐγκαταλείψουμε τήν Αἴγυπτο − σύμβολο τοῦ κόσμου, τῆς σάρκας καί τοῦ διαβόλου − γιά νά διασχίσουμε τήν πνευματική ἔρημο, προκειμένου νά εἰσέλθουμε στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, δέν γνωρίζαμε αὐτό πού μᾶς περίμενε καί πιστέυαμε πῶς ἐπρόκειτο ἁπλά νά

ἀκολουθήσουμε, χωρίς νά λακτίσουμε, τον ὁδηγό μας.

Τό νά ἐγκαταλείψουμε μέ τά πόδια μας τήν ἁμαρτία καί τίς αἰτίες πού τήν προκαλοῦν, εἶναι σχετικά εὔκολο· τό νά τήν ἐγκαταλείψουμε μέ τήν καρδιά μας εἶναι πολύ πιό δύσκολο. Πόσες φορές ἀκόμα κι ἐμεῖς, ὅπως οἱ Ἐβραίοι, δέν ραθυ- μοῦμε καί δέν ἀναπολοῦμε αὐτά πού εἴχαμε ὑπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί ὅπως ἐκείνοι φωνάζουμε: «ἐμνήσθημεν τούς ἰχθύας, οὕς ἠσθίομεν ἐν Αἰγύπτῳ δωρεάν, καί τούς σικύους καί τούς πέπονας καί τά πράσα καί τά κρόμμυα καί τά σκόρδα» (Ἀριθμοί, ια ́ 5). Καί τό θαυματουργό μάννα − σύμβολο τῆς χάριτος − γίνεται γιά μᾶς κάτι συνηθισμένο καί ἀνιαρό (ξεπερασμένο): «Νυνί δέ ἡ ψυχή ἡμῶν κατάξηρος, οὐδέν πλήν εἰς τό μάννα οἱ ὁφθαλμοί ἡμῶν» (Ἀριθμοί, ια ́ 6). Θά προτιμούσαμε νά βρεθοῦμε ξανά ὑπό τῇ δουλείᾳ τοῦ πνευματικοῦ Φαραώ (τοῦ διαβόλου), προκειμένου ἡ ψυχή μας νά λάβει ξανά τίς παλιές της συνήθειες. Σαράντα χρόνια ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά περιπλανηθοῦν οἱ Ἐβραίοι μέσα στήν ἔρημο, προτοῦ εἰσέλθουν στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Παρ ̓ ὅλα αὐτά, ἡ διαδρομή αὐτή δέν εἶναι παρά λίγες ἑβδομάδες ἀπόσταση μέ τά πόδια. ∆έν ἔφταιγε ὁ Θεός γι ̓ αὐτό, ἀλλά ὁ ἄκαμπτος νοῦς καί ἡ σκληρή καρδιά τῶν Ἰσραηλιτῶν.

Κάποιες φορές σκέφτομαι αὐτό πού εἶχε πεῖ κάποτε ἕνας ἀρχαῖος: Ἐάν ὁ ἄνθρω- πος θέλει, ἀπό τό πρωΐ μέχρι τό βράδυ (μέσα σέ μιά μέρα), μπορεῖ νά φθάσει στά μέτρα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή νά ἁγιαστεῖ ὁλοκληρωτικά. Ἀλλά, ἀλλοίμονο, χρειαζό- μαστε ὅλη μας τή ζωή γιά νά προαχθοῦμε πρός τήν τελειότητα και τίποτα δέν εἶναι λιγότερο σίγουρο ὅτι θά τήν φθάσουμε.

Πόσοι Ἑβραίοι πέθαναν στήν ἔρημο, χωρί νά προλάβουν νά μποῦν στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας; Ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι ἐδῶ γιά νά μᾶς πεῖ. Ἀρκεῖ νά τήν διαβάσουμε γιά νά δοῦμε ὅτι ἡ ἐμπειρία τῶν Ἑβραίων ἀντικατοπτρίζει τή δική μας. Ἀποτελεῖ γιά μᾶς παρακαταθήκη, προκειμένου νά μάθουμε ἀπό αὐτή καί νά ἀποφεύγουμε τίς παγίδες πού μᾶς περιμένουν στόν δρόμο μας.

Κρεμμύδια, πεπόνια, σκόρδα κλπ. ἀπεικονίζουν ὅλα αὐτά στά ὁποία ἡ καρδιά μας εἶναι ἀκόμα προσκολλημένη στήν σκέψη, στό συναίσθημα καί στήν πράξη. Τό μάννα − εἰκόνα τῶν πραγματικῶν καταστάσεων: προσευχή, ἀνάγνωση, ἀπομόνω- ση, μυστηριακή ζωή κλπ. − εἶναι βέβαια καλό ὅταν τό τρῶμε, ἀλλά συχνά ἡ διάθεσή μας γι ̓ αὐτό χάνεται.

Παρ ̓ ὅλα αὐτά, μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει πού ὁδηγεῖ στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας· ὁ ἄλλος, ἀντιθέτως, ὁδηγεῖ πίσω στήν σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας.

Ἀρχιμανδρίτης Κασσιανός