Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 Ο Θεός ενσαρκώθηκε για να μας σώσει. Αλλά όχι μόνο αυτό: Αυτός που είναι αόρατος, ακατανόητος, απερίγραπτος, έγινε ορατός, κατανοητός, περιγράψιμος κ.λπ. Μπορούμε να τον απεικονίσουμε στην εικονογραφία – κάτι που ήταν αδύνατο και απαγορευμένο πριν από την ενσάρκωσή του. Μπορούμε, επίσης, να τον επικαλεστούμε στην ανθρώπινη μορφή του, που μας είναι οικεία.

         «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο.» (Ιωάννης 1,18). Κανείς δεν έχει δει ποτέ τον Θεό: ο Θεός, ο μονογενής Υιός, που ζει στην αγκαλιά του Πατέρα, μας τον αποκάλυψε. Αλλού, ο Ιωάννης γράφει: «Ὃ ἦν ἀπ᾽ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς·» (Α’ Ιωάννου 1,1) Εμείς τον ακούσαμε, τον είδαμε με τα μάτια μας, τον είδαμε και τα χέρια μας τον άγγιξαν. 

        Επιπλέον: Μπορούμε να κοινωνήσουμε με τον Χριστό, να ενωθούμε μαζί Του, στις ιερές μορφές μέσω του ψωμιού και του οίνου. Ο Σωτήρας έγινε βρωτός (φαγώσιμος) με μορφές που μας είναι οικείες.

        Τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει ο Θεός για μας; Ποιος άλλος Θεός είναι όπως ο Θεός μας, μπορούμε να αναφωνήσουμε; Τι είναι ο Θεός των Ιουδαίων και των Μουσουλμάνων μπροστά στον Χριστό Σωτήρα, ο οποίος δεν είναι ένα μοναχικό πρόσωπο, αλλά ο Τριαδικός Θεός;

        «... Εσύ που δεν παύεις να κάνεις τα πάντα για να μας φέρει πίσω στον ουρανό και να μας δώσει το μελλοντικό σου βασίλειο», λέει ο ιερέας, με χαμηλή φωνή, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας.

        Ο Φιλάνθρωπος (αυτός που αγαπά τον άνθρωπο) δεν μας αγαπά μόνο, αλλά είναι η ίδια η αγάπη, «ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» . (Α΄ Ιωάννου. 4,8)

Ο σκοπός αυτής της αγάπης είναι να μας κάνει θεούς μέσα από την υιοθεσία, να μας ενώσει μαζί Του στην αιωνιότητα, εμάς τους αχρείους που σέρνουμε τα πόδια μας πάνω σε αυτή τη φθαρτή γη.

Αρχ. Κασσιανός

ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 Πολλές φορές έχω ήδη µιλήσει σε διάφορους πιστούς για τις δοκιµασίες

που συναντάµε στο δρόµο µας. Ακολουθεί µια σύντοµη περίληψη.

Τα λεγόµενα κακά που µας ταλαιπωρούν δεν συµβαίνουν ποτέ τυχαία,

αλλά πάντα µε τη θέληση του Θεού, ή τουλάχιστον µε την άδειά Του. Αν

τα δεχτούµε από τα βάθη της καρδιάς µας, τότε αυτές οι δοκιµασίες

αποφέρουν πολλαπλά οφέλη: µας εξαγνίζουν, µας προάγουν πνευµατικά,

µας διδάσκουν υποµονή και ταπεινότητα, και µπορούν ακόµη και να

βοηθήσουν τους άλλους.

Ο Κύριος έχει τη δύναµη να µας προστατεύει από τα κακά – αν το κρίνει

σκόπιµο – µερικές φορές µε θαυµαστούς τρόπους, όπως στη ζωή ενός

αγίου που είχε καταφύγει σε µια σπηλιά για να γλιτώσει από τους

εχθρούς του. Μια αράχνη έφτιαξε έναν ιστό στην είσοδο και οι εχθροί

περνώντας από εκεί, εξετράπησαν από το σκοπό τους.

Είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο να κλονίζεται κανείς από την πρώτη

στιγµή µπροστά σε µια κρίσιµη δοκιµασία, αλλά, αν στρέψει στη

συνέχεια την προσευχή του προς τον Θεό, η ηρεµία επιστρέφει και µαζί

της και η δύναµη να την αντέξει. Η δοκιµασία δεν εξαφανίζεται

απαραιτήτως, αλλά ο Χριστός µας ενδυναµώνει και µας δίνει τα µέσα να

την αντέξουµε, ώστε να βγούµε νικητές.

Όσο προχωράµε πνευµατικά, τόσο θα έχουµε τη δύναµη να νικήσουµε

και, πάνω απ' όλα, αυτές οι δοκιµασίες θα µας συγκλονίζουν όλο και

λιγότερο.

Στις Διδαχές των Πατέρων της Ερήµου αναφέρεται η ιστορία ενός

νεαρού µοναχού που κάθε µέρα δεχόταν προσβολές και ακόµη και

ξυλοδαρµό από τον οξύθυµο πρεσβύτερό του. Αν κάποια µέρα δεν είχε

να υποµείνει κάτι τέτοιο, απογοητευόταν: ήξερε ότι τότε δεν θα

αποκόµιζε κανένα πνευµατικό όφελος.

Οι αδελφοί ζήτησαν από έναν γέροντα να σταµατήσει τις βαριές δουλειές

του. Εκείνος τους απάντησε: «Σας λέω, παιδιά, ο Αβραάµ έχει λόγο να

µετανοεί που δεν αγωνίστηκε περισσότερο, βλέποντας τα µεγάλα δώρα

του Θεού».

Ο ψαλµωδός το λέει µε τον δικό του τρόπο: «τὸ ἑσπέρας αὐλισθήσεται

κλαυθµὸς καὶ εἰς τὸ πρωΐ ἀγαλλίασις», δηλαδή, αν µένουν δάκρυα το

βράδυ, η χαρά φτάνει µε την αυγή. (Ψαλµός 29, 6).

Ακόµη και το να ζητάµε µια δοκιµασία από τον Θεό είναι πολύ ωφέλιµο

για µας, αλλά ποιος έχει τη δύναµη να το κάνει; Ας έχουµε λοιπόν

τουλάχιστον το θάρρος να παραδοθούµε χωρίς να γκρινιάζουµε, χωρίς να

επαναστατούµε τη στιγµή της πειρασµού ή της δοκιµασίας. Αυτό θα µας

ωφελήσει ήδη πολύ!Ας σκεφτούµε επίσης ότι ο Σωτήρας, ο µόνος αναµάρτητος, υπέφερε

µέχρι και το θάνατο στο σταυρό για να µας σώσει από τόσες δοκιµασίες.

Ας σηκώσει, λοιπόν, ο καθένας µας το µικρό του σταυρό, τουλάχιστον,

µε υποµονή.

« Τῶνδε γὰρ ἀκούσας σοφὸς σοφώτερος ἔσται, ὁ δὲ νοήµων κυβέρνησιν

κτήσεται, νοήσει τε παραβολὴν καὶ σκοτεινὸν λόγον ῥήσεις τε σοφῶν καὶ

αἰνίγµατα.». Με άλλα λόγια, ο µεν σοφός θα ακούσει και θα γίνει

σοφότερος· ο δε έξυπνος θα αποκτήσει σύνεση για να κατανοήσει τα

λόγια των σοφών και το βαθύτερο νόηµά τους ώστε να µπορεί να

διακυβερνά ορθά τη ζωή του και τους άλλους. (Πρ 1, 5)

Α. Κασσιανός

Ο Καλός Ποιμένας

 «Έγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων·» λέει ο Χριστός (Ιωάν. 10:11). «Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας. Ο καλός ποιμένας δίνει τη ζωή του για τα πρόβατά του» και έκανε τα λόγια του πράξη, δίνοντας τη ζωή του για μας στο σταυρό. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ωστόσο, παραπονέθηκε για τους μαθητές του: «ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Μκ 9:19) «Άπιστοι άνθρωποι! Πόσο ακόμα πρέπει να μείνω μαζί σας; Πόσο ακόμα πρέπει να σας ανεχτώ.» Είδε, επίσης, όλους εκείνους που τον εγκατέλειπαν. «Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;»  (Ιω. 6:60) δηλαδή «Πολλοί από τους μαθητές του είπαν: Αυτός ο λόγος είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτός! Ποιος μπορεί να συνεχίσει να τον ακούει;» και ακόμα παρακάτω: «Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν.» (Ιωάννης 6:66) δηλαδή «Από εκείνη τη στιγμή και μετά, πολλοί από τους μαθητές του τον εγκατέλειψαν και σταμάτησαν να τον συνοδεύουν.» 

Η ασημαντότητά μου μου δεν έχει δώσει ακόμη τη ζωή της για τα πρόβατα που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος, κάθε άλλο! Κάνω ό,τι μπορώ, αλλά όχι ό,τι πρέπει. Ανέχομαι υπομονετικά τις αδυναμίες των πιστών, για να μην αναφέρω των προϊσταμένων μου, και προσεύχομαι για την άγνοια του λαού, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σε μια μυστική προσευχή του ιερέα, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας: «Εσύ που μας κάνεις τη χάρη να στεκόμαστε αυτή τη στιγμή μπροστά στο ιερό σου θυσιαστήριο για να παρακαλέσουμε να μας ελεήσεις για τις δικές μας αμαρτίες και για την άγνοια του λαού». Ούτε αγνοώ εκείνους που, δυστυχώς, αποστάτησαν και πήραν τον πλατύ και ευρύχωρο δρόμο. Ήταν ανάμεσά μας, αλλά όχι από εμάς, όπως λέει κάπου ο Απόστολος.

Η εικόνα του καλού ποιμένα έχει βέβαια τα όριά της, διότι δεν πρόκειται για παράλογα ζώα που ακολουθούν τα ένστικτά τους, αλλά για λογικούς, συνειδητοποιημένους ανθρώπους που χρειάζονται καθοδήγηση. Δεν πρέπει να οδηγηθούν με ένα ξύλινο ραβδί στο σωστό δρόμο, αλλά με διάκριση, σταθερότητα και ευγένεια ταυτόχρονα. Μερικές φορές παίρνουν αποφάσεις, βλέποντας μόνο την άκρη της μύτης τους και μη σκεπτόμενοι ότι ο ιερέας βλέπει πιο μπροστά. Πρέπει να δεχτούμε την ελευθερία τους, να προσευχηθούμε γι' αυτούς και στη συνέχεια να αποκαταστήσουμε τη ζημιά. Με λίγα λόγια.  

Στη δύση της ζωής μου, συνειδητοποιώ τις αδυναμίες και τις παραλείψεις μου, κατά τη διάρκεια της πορείας μου ως ιερέας. Η εμπειρία με έχει κάνει λίγο πιο συγκαταβατικό και συνετό. Ωστόσο, το ιδεώδες του καλού ποιμένα είναι ακόμα μπροστά μου, και μάλλον τα λόγια του ψαλμωδού γίνονται πραγματικότητα: «αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πρᾳότης ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα.» (Ψαλμ. 90:10) «Ολες οι ημέρες των ετών της ζωής μας ανέρχονται περίπου σε εβδομήκοντα χρόνια. Εάν δε κάποιος έχει δυνατή κράση μπορεί να φτάσει τα ογδόντα. Αν τα ξεπεράσει, τα υπόλοιπα χρόνια είναι κόπος και ταλαιπωρία», γιατί η ζωή μας σύντομα φεύγει, και έρχεται η ώρα να πετάξουμε μακριά. 

Αυτές είναι μερικές σκέψεις που ισχύουν τόσο για μένα όσο και για τους πιστούς, για τους οποίους μια μέρα θα πρέπει να δώσω λογαριασμό.

A. Κασσιανός