«Έγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων·» λέει ο Χριστός (Ιωάν. 10:11). «Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας. Ο καλός ποιμένας δίνει τη ζωή του για τα πρόβατά του» και έκανε τα λόγια του πράξη, δίνοντας τη ζωή του για μας στο σταυρό. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ωστόσο, παραπονέθηκε για τους μαθητές του: «ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Μκ 9:19) «Άπιστοι άνθρωποι! Πόσο ακόμα πρέπει να μείνω μαζί σας; Πόσο ακόμα πρέπει να σας ανεχτώ.» Είδε, επίσης, όλους εκείνους που τον εγκατέλειπαν. «Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;» (Ιω. 6:60) δηλαδή «Πολλοί από τους μαθητές του είπαν: Αυτός ο λόγος είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτός! Ποιος μπορεί να συνεχίσει να τον ακούει;» και ακόμα παρακάτω: «Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν.» (Ιωάννης 6:66) δηλαδή «Από εκείνη τη στιγμή και μετά, πολλοί από τους μαθητές του τον εγκατέλειψαν και σταμάτησαν να τον συνοδεύουν.»
Η ασημαντότητά μου μου δεν έχει δώσει ακόμη τη ζωή της για τα πρόβατα που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος, κάθε άλλο! Κάνω ό,τι μπορώ, αλλά όχι ό,τι πρέπει. Ανέχομαι υπομονετικά τις αδυναμίες των πιστών, για να μην αναφέρω των προϊσταμένων μου, και προσεύχομαι για την άγνοια του λαού, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σε μια μυστική προσευχή του ιερέα, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας: «Εσύ που μας κάνεις τη χάρη να στεκόμαστε αυτή τη στιγμή μπροστά στο ιερό σου θυσιαστήριο για να παρακαλέσουμε να μας ελεήσεις για τις δικές μας αμαρτίες και για την άγνοια του λαού». Ούτε αγνοώ εκείνους που, δυστυχώς, αποστάτησαν και πήραν τον πλατύ και ευρύχωρο δρόμο. Ήταν ανάμεσά μας, αλλά όχι από εμάς, όπως λέει κάπου ο Απόστολος.
Η εικόνα του καλού ποιμένα έχει βέβαια τα όριά της, διότι δεν πρόκειται για παράλογα ζώα που ακολουθούν τα ένστικτά τους, αλλά για λογικούς, συνειδητοποιημένους ανθρώπους που χρειάζονται καθοδήγηση. Δεν πρέπει να οδηγηθούν με ένα ξύλινο ραβδί στο σωστό δρόμο, αλλά με διάκριση, σταθερότητα και ευγένεια ταυτόχρονα. Μερικές φορές παίρνουν αποφάσεις, βλέποντας μόνο την άκρη της μύτης τους και μη σκεπτόμενοι ότι ο ιερέας βλέπει πιο μπροστά. Πρέπει να δεχτούμε την ελευθερία τους, να προσευχηθούμε γι' αυτούς και στη συνέχεια να αποκαταστήσουμε τη ζημιά. Με λίγα λόγια.
Στη δύση της ζωής μου, συνειδητοποιώ τις αδυναμίες και τις παραλείψεις μου, κατά τη διάρκεια της πορείας μου ως ιερέας. Η εμπειρία με έχει κάνει λίγο πιο συγκαταβατικό και συνετό. Ωστόσο, το ιδεώδες του καλού ποιμένα είναι ακόμα μπροστά μου, και μάλλον τα λόγια του ψαλμωδού γίνονται πραγματικότητα: «αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πρᾳότης ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα.» (Ψαλμ. 90:10) «Ολες οι ημέρες των ετών της ζωής μας ανέρχονται περίπου σε εβδομήκοντα χρόνια. Εάν δε κάποιος έχει δυνατή κράση μπορεί να φτάσει τα ογδόντα. Αν τα ξεπεράσει, τα υπόλοιπα χρόνια είναι κόπος και ταλαιπωρία», γιατί η ζωή μας σύντομα φεύγει, και έρχεται η ώρα να πετάξουμε μακριά.
Αυτές είναι μερικές σκέψεις που ισχύουν τόσο για μένα όσο και για τους πιστούς, για τους οποίους μια μέρα θα πρέπει να δώσω λογαριασμό.
A. Κασσιανός
