« Ὁ Θεός μας »

Kάθε φορά ποῦ ὁ Ἱερέας λέει τήν ἐκφώνησιν: «ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν...», ἡ φράση "ὁ Θεός ἡμῶν" μέ συγκινεῖ βαθιά. ∆έν πρόκειται γιά κάποιον Θεό ἀφηρημένο, φιλοσοφικό, ἀλλά γιά ἕναν Θεό πού βρίσκεται δίπλα μας, πού εἶναι ἄρρηκτα συν- δεδεμένος μέ ἐμᾶς. Εἶναι σάν τήν μητέρα πού λέει: «Τό παιδί μου», γιά τό ὁποῖο ἔχει ὑποφέρει καί ἔχει κλάψει.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὁ λεγόμενος ἄπιστος, εἶπε μόλις εἶδε τόν ἀναστημένο Κύριον : «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ἰωάν. κ ́ 28), ἐνῶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή εἶπε «ὅτι ἦραν τόν Κύριόν μου» (Ἰωάν. κ ́ 13). Κάθε φορά ἐκφράζεται αὐτός ὁ στενός σύνδεσμος τῆς ψυχῆς μέ τόν Θεόν.

Ἀνάμεσα στά ὀνόματα πού ἀποδίδουμε στόν Θεό, προτιμῶ τό "Χριστούλης", τό ὁποῖο δέν σχετίζεται καθόλου μέ τό «μικρός Ἰησοῦς». Ὁ «Χριστούλης» εἶναι πάντα ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος, γιά τόν Ὁποῖον αἰσθανόμαστε τρυφερότητα καί στοργή, ἐνῶ ἡ ἔκφραση "μικρός Ἰησοῦς" δηλώνει μονάχα συναισθηματισμό.

Ὁ μικρός Ἰησοῦς εἶναι τό νήπιο πού βλέ- πουμε στίς θεῖες Εἰκόνες. Ἄλλο εἶναι γιά παράδειγμα ἕνας πίνακας θρησκευτικοῦ περιεχομένου τοῦ Ραφαήλ καί ἄλλο μιά Εἰκόνα βυζαντινή, ὅπως ἡ Παρθένος τοῦ Βλαδίμηρου. Ὁ πίνακας εἶναι "γήϊνος" καί συναισθηματικός, ἐνώ ἡ Εἰκόνα εἶναι γεμά- τη τρυφερότητα, ὅπου τό πάθος δέν ἔχει θέση. ∆έν εἶναι τυχαῖο πού αὐτή ἡ Εἰκόνα ὀνομάζεται «Παρθένος τῆς τρυφερότητος». Ὑπάρχουν καί ἄλλες εἰκόνες τῆς Παναγίας, οἱ ὁποῖες ἐκφράζουν ἄλλες περιπτώσεις (ἀλλά ποτέ συναισθηματισμό,ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ πάθος). Γιά παράδειγμά ἡ "Ὀδηγήτρια", πού μᾶς δείχνει τόν δρόμο. Ἡ "Χαρά ὅλων τῶν θλιβομένων", πού συγκινεῖ τίς σκληρές καρδιές, πού ἀπα- λύνει τούς πόνους ἤ ἀκόμη "Καταφύγιο τῶν ἁμαρτωλῶν".

∆έν εἶναι ἡ αὐστηρότητα, ἀλλά ἡ ἀτα- ραξία ἀπό τήν ὁποία ὁ συναισθηματισμός ἐξοργίζεται καί ἡ ὁποία γεμίζει ἀπό στοργή καί τρυφερότητα. Ὅταν βλέπουμε τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος παίρνει τά παιδιά στίς ἀγκάλες Του καί τά εὐλογεῖ, ἤ τόν Ἅγιο Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ἔκλεβε μπροστά στούς ἐπισκέπτες, ἀλλά δέν τό ἔκανε μπροστά στά παιδιά.

Ὁ ἀέρας τῶν βουνῶν δέν εἶναι ἐπικίνδυ- νος, ἀλλά καθαρός. Εἶναι ἐπικίνδυνος γιά τόν ἄρρωστο. ἀλλά ὄχι γιά ἐκεῖνον πού εἶναι γεμάτος ὑγεία καί ζωή. Ὑπάρχει μιά σημαντική σκοπιά στήν πνευματικότητα τῆς Ἐκκλησίας: τό πνευματικό πένθος. Ὅταν φθάνουμε σέ αὐτό, τά δάκρυα τρέ- χουν ἀπό μόνα τους, καθώς προκαλοῦνται ἀπό τή Θεία Χάρη, μέ τήν Ὁποία γεμίζει ἡ συγκινημένη καρδιά μας.

Τό πένθος, βέβαια, φαίνεται νοσηρό γιά τόν ἁμαρτωλό, ἐνῶ γιά ἐκεῖνον πού νικᾶται ἀπό τά πάθη του εἶναι ἡ ἀνάσταση, διότι πέρασε ἀπό τόν Σταυρό, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ σέ αὐτήν. Καί ὁ Θεός δέν εἶναι πιά ἕνας Θεός ἐνώπιον Τόν Ὁποίο τρέμει, ἀλλά εἶναι ὁ Θεός γιά τόν Ὁποῖον θυσίασε τά πάντα κί μέ τόν Ὁποῖον βρίσκεται στήν αἰωνιότητα.