«οἴνον οὐκ ἔχουσιν»

Aὐτές µόνο οἱ λέξεις «οἴνον οὐκ ἔχουσιν» (Ἰωάν. β,3) ἦταν ἀρκετές γιά τήν Μητέρα

τοῦ Θεοῦ, προκειµένου νά πείσει τόν Υἱόν Της νά µετατρ΄ψει τό νερό σέ κρασί,

κατά τόν Γάµο τῆς Κανά. Πῶς θά µποροῦσε ὁ Χριστός νά ἀρνηθεῖ κάτι τέτοιο στήν

Μητέρα Του; Ή µήπως θά µποροῦσε νά τήν παρακοῦσει; Ἐκεῖνη, πού δέν εἶχε τίποτα

ἀρνηθεῖ ἀπό τόν Υἱό Της, πῶς θά µποροῦσε τώρα ὁ Θεός νά µήν Τήν ὑπακούσει;

Ἤξερε καί αἰσθανόταν πῶς δέν Τοῦ ζητοῦσε τίποτα τό ἀδύνατο. Γεµάτη µέ πίστη καί

ἐµπιστοσύνη, ἡ Παρθένος εἶπε µόνο: «οἴνον οὐκ ἔχουσιν». Πίστη καί ὑπακοή πᾶνε µαζί.

«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ µετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ,

καί µεταβήσεται, καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑµῖν» (Λουκ. ια΄, 9). Ὅλα αὐτά τά λόγια τοῦ

Εὐαγγελίου ἡ Παναγία τά ἤξερε πρίν ἀκόµα κάν γραφτοῦν, ἐπειδή ἔφερε ἤδη στήν

καρδιά Της τό Ἅγιο Πνεῦµα, τόν Ἴδιο ποῦ µιλοῦσε διά τοῦ στόµατος τοῦ Ἰησοῦ καί

ποῦ ἐνέπνεε τούς Ἀποστόλους.

Γιατί ὁ Ἰησοῦς ἔκανε αὐτό τό θαῦµα γιά χάρη τῆς Μητέρας Του; Ἐκεῖνος ποῦ

ἀρνήθηκε νά κάνει ἕνα στό διάβολο, ὁ ὁποῖος Τοῦ ζήτησε νά µετατρέψει τίς πέτρες σέ

ψωµί; «Εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπέ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται» (Ματθ. δ΄, 3).

Πρῶτον, ὅλα ὅσα τό κακό µᾶς ζητᾶ, εἶναι γιά τήν ἀπώλειά µας˙ πρόκειται µόνο γιά

πανουργία καί δολιότητα. ∆εύτερον, ἡ Παρθένος Μαρία πίστευε εἰλικρινά ὅτι ὁ

Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι εἶχε τή δύναµη νά κάνει αὐτό ποῦ Τοῦ ζητοῦσε,

ἐνῶ ὁ διάβολος εἶπε «εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ...». ∆έν πίστευε πῶς ἦταν Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀλλά

ἤθελε µόνο νά Τόν πειράξει.

Γιά ποιόν λόγο ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ µερίµνησε γιά τήν ἔλλεψη τοῦ κρασιοῦ; Θά

µποροῦσε νά σκεφτεῖ πῶς οἱ συνδαιτηµόνες ἀρκοῦνταν µέ τό νερό. Ἀλλά δέν εἶχε αὐτό

τό φειδωλό πνεῦµα. Ὄχι µόνο δέν περιφρονοῦσε τόν γάµο, ἀλλά δέν ἀπέρριπτε καί τό

κρασί, ποῦ ἀποτελεῖ µέρος ἑνός γαµήλιου συµποσίου. Ὁ Χριστός, µέ τή σειρά Του, σάν

ἄξιος Υἱός, δέν µετέτρεψε τό νερό σέ ἁπλό κρασί, ἀλλά σέ κρασί ἐκλεκτό. Αὐτό εἶναι

τό µάθηµα γιά ἐµᾶς ποῦ (στήν ἔλλειψη τῆς διακρίσεώς µας), θέλουµε καί ἀπαιτοῦµε

περισσότερα ἀπ᾽ ὅσα πρέπει.

Μετά ἀπ᾽ ὅλα ὅσα µόλις εἴπαµε, πῶς νά µήν ἀπευθυνθοῦµε σ᾽ Ἐκείνη «ἡ ὁποία ἔχει τήν

δύναµη πλησίον τοῦ Υἱοῦ Της» (εὐχή Θείας Λειτουργίας); Ἐάν δέν µπορεῖ νά κάνει ἡ

Παναγία τά πάντα γιά ἐµᾶς κοντά στόν Θεό, τότε ποιός µπορεῖ; Ἐάν µεριµνᾶ ἀκόµα

καί γιά τό κρασί, κάτι ἐντελῶς ὑλικό, πῶς δέν θά µεριµνήσει γιά ὅλες τίς ἀνάγκες µας;

Ἄς ἀπευθύνουµε, λοιπόν, πάντα στήν Παναγία µας τίς αἰτήσεις µας, µέ κάθε

ἁπλότητα, ὅπως µᾶς ἔδωσε τό παράδειγµα κατά τόν γάµο τῆς Κανά. Θά τίς ἀναλάβει

Ἐκείνη πού γνωρίζει, ἐπίσης, τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, πού λέει: «Τίνα δέ ἐξ ὑµῶν τόν

πατέρα αἰτήσει ὁ υἱός ἄρτον, µή λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ;» (Λουκ. ια΄ 11).

Αὐτό πού ζητῶ γιά ἐµένα, εἶναι ἕνα κοµµάτι ἀπό τήν πίστη, τήν ἁπλότητα καί τήν

ὑπακοή τῆς Παναγίας µας. Ἔτσι, µετά θά µπορῶ καί ἐγώ νά ἀπευθύνοµαι µέ

ἐµπιστοσύνη καί οἰκειότητα στόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος δέν θά µοῦ ἀρνεῖται πλέον καµµία

εὐεργεσία.

Ἀρ/δρίτης Κασσιανός

http://orthodoxiagox.blogspot.com – http://oprotoklitos.blogspot.com

Α