Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

καιρός τοῦ λαλεῖν

"... καιρός τοῦ λαλεῖν " 


"Τοῖς πᾶσι χρόνος καί καιρός τῷ παντί πράγματι ὑπό τόν οὐρανόν", λέει ὁ Ἐκκλησιαστής, "... καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν" (Ἐκκλ. 3, 1 καί 3,7). Ἐγώ θά προσθέσω: Καιρός γιά ἀνάπαυση, καιρός γιά κόπο.

Ἔχοντας ζήσει χρόνια στήν ἡσυχία καί ἔχοντας μάθει τήν σιωπή ἐκ τῶν πραγμάτων, πιστεύω ὅτι ἤρθε ὁ καιρός γιά μένα νά βγῶ ἀπό τήν σιωπή μου καί νά βοηθήσω τήν Ἐκκλησία διά τοῦ λόγου, βλέποντας τόν λιμόν καί τήν δίψα πού ὑπάρχει.

 " Ἰδού ἡμέραι ἔρχονται", λέγει Κύριος, "καί ἐξαποστελῶ λιμόν ἐπί τήν γῆν, οὐ λιμόν ἄρτων οὐδέ δίψαν ὕδατος, ἀλλά λιμόν τοῦ ἀκοῦσαι τόν λόγον Κυρίου" (Ἀμός 8, 11).

Ὅπως εἴχα γράψει μιά φορά στήν Ἱ. Σύνοδο: «Ὅταν ὁ ἥλιος, τό δίκαιο, εἴναι στή δύση, ἀκόμα καί οἱ νάνοι ἔχουν μεγάλες σκιές». Ἔχω ἐμπιστοσύνη ὅτι Αὐτός πού ἔκανε καί μίλησε ἡ ὄνος τοῦ Βαλαάμ (Ἀριθ. 22,28) θά ἐμπνεύσει ἐπίσης τήν ἀναξιότητά μου. Θά βάλω λοιπόν τήν ταπείνωση (ἀληθινή ἤ ψεύτικη) στήν ἄκρη, καί θά συμβάλω ὅσο μπορῶ διά τοῦ λόγου στήν οἰκοδομή, πρῶτα τῶν πιστῶν πού μοῦ ἀνέθεσαν – τούς ὁποίους πρέπει νά ὁδηγῶ, νά διδάσκω, ἀκόμα καί νά διορθώνω -, καί ὕστερα τῶν ἄλλων πού ἔχουν καλή προαίρεση (ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς τους) γιά τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Λέγεται γιά τήν Παναγία: "πάντα συνετήρει τά ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς" καί: "διετήρει πάντα τά ρήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς" (Λουκᾶ 2, 19, καί 2, 51), διότι μέ τήν καρδιά πρέπει νά δεχθοῦμε τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ καί ὄχι μέ τή λογική. Μέ τήν καρδιά ἀγαπᾶμε καί προσευχόμαστε καί αὐτοί πού δέν κάνουν παρά μόνο νά συλλογίζονται δέν θά βιώσουν ποτέ τήν πνευματική ζωή· δέν θά ἔχουν παρά μόνο μιά ἀφηρημένη ἰδέα (οἱ ἅγιοι πατέρες λένε ὅτι πρέπει νά κατεβάσουμε τό νοῦ στήν καρδιά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς). Δυστυχῶς, ἤ μᾶλλον εὐτυχῶς, δέν εἶναι οἱ πιό ἔξυπνοι πού εἶναι καί οἱ πιό προχωρημένοι πνευματικά, ἀλλά αὐτοί πού ἔχουν τήν καρδιά τους ἀνοικτή. Οἱ διανοούμενοι συχνά θεωροῦν τόν ἐαυτόν τους ὅτι εἶναι ἡ ἀφρόκρεμα, καί αὐτός ὁ ψεύτικος πλοῦτος τούς ἐμποδίζει νά μποῦν ἀπό τήν στενή πύλη (τήν ταπείνωση).

"Ἀγάλια-ἀγάλια γίνεται ἡ ἀγουρίδα μέλι", λέει ἡ παροιμία καί ὅλα πρέπει νά γίνουν μέ ὑπομονή καί διάκριση. Ἐάν τραβήξουμε τό χόρτο, δέν θά τό κάνουμε νά μεγάλωνει πίο γρήγορα, ἀλλά ἔτσι θά τό ξεριζώσουμε.

Δέν ἀποκλείω τίς δυσκολίες καί τά προβλήματα πού θά ἐμφανιστοῦν ἀναπόφευκτα στήν πνευματική ζωή, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἔβαλε στήν διάθεσή μας καί τήν θεραπεία γιά νά τά ἀντιμετωπίζουμε: τήν προσευχή, τούς ἱερούς κανόνες, τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων πατέρων κλπ... Ἀπό μας ἐξαρτᾶται ἐάν θά τά χρησιμοποιήσουμε διά νά ὑπερβοῦμε τόν ἐγωκεντρισμό μας καί τήν ὑπερηφάνειά μας, πού εἶναι πηγή ὅλων τῶν δυστυχιῶν καί τῶν διχονιῶν μας. Ὅπως ἔλεγε κάποιος ἅγιος Πατέρας: ἡ αἰτία τῶν σχισμάτων εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, δηλαδή ἡ πεποίθηση στήν δική μας γνώμη.

Ἡ εὐχή μου εἶναι ἡ ἐνορία μας νά γίνει ἕνας φάρος γιά τούς ἄλλους, ὄχι φάρος μέ ἐξωτερική μόνο μεγαλοπρέπεια ἀλλά μέ ἔντονη χριστιανική ζωή καί ἀκολουθίες γεμάτες κατάνυξη καί εὐλάβεια. Ὅταν θά λένε γιά μᾶς, ὅπως γιά τούς πρώτους χριστιανούς : "Βλέπετε πῶς ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους" καί ὅταν θά εἴμαστε "ἕνα στό χέρι Σου" (Ἰεζεκ. 37,17), τότε ὁ σπόρος θά ἔχει φέρει καρπό.


Ἀρχιμ. Κασσιανός


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΉΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΈΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΎ

  Οι Ισραηλίτες ζήτησαν έναν «Θεό που να περπατάει», καθώς τα άλλα έθνη είχαν θεούς από ξύλο και πέτρα. Εκείνοι, όμως, είπαν στον Ααρών: « (...